Rrëmuja si pasqyrë e mendjes

Një rrufe ra aq afër sa ia ngriti flokët përpjetë. Për një çast mbeti e ngrirë, e mbërthyer në një boshllëk ku frika dhe mendimi bëheshin një. Me një lëvizje instinktive tërhoqi perdet dhe u largua nga dritarja. Dhoma ishte kthyer në një dëshmi të një beteje të padukshme: gota të thyera, dyer dollapësh të hapur, një pasqyrë e thyer, që pasqyronte copëza të vetes së saj

Pas një beteje të gjatë me një mizë kokëfortë, drejtuesja e Departamentit të Pasqyrave u shtri pranë televizorit për t’ia dhënë trupit një pushim.

Miza kishte mbetur diku mes realitetit dhe ideve të saj. Ajo nuk ishte thjesht një insekt, por një pikë e zezë në qetësinë e saj të brishtë.

E zuri gjumi, e lodhur nga përpjekja dhe një lloj tronditjeje që nuk i vinte vetëm prej krahëve të mizës. Në gjumë gjithçka dukej e sheshtë, derisa zhurma e bubullimave, rrufetë që përplaseshin në qiell dhe dritarja që tundej nën erë e zgjuan me një dhimbje të fortë në kraharor.

U ngrit ngadalë. Qielli jashtë nuk ishte vetëm qiell; dukej sikur kishte rënë mbi tokë, duke shkrirë kufijtë mes lartësisë dhe poshtërsisë, mes shpirtit dhe materies.

Një rrufe ra aq afër sa ia ngriti flokët përpjetë. Për një çast mbeti e ngrirë, e mbërthyer në një boshllëk ku frika dhe mendimi bëheshin një. Me një lëvizje instinktive tërhoqi perdet dhe u largua nga dritarja.

Dhoma ishte kthyer në një dëshmi të një beteje të padukshme: gota të thyera, dyer dollapësh të hapur, një pasqyrë e thyer që pasqyronte copëza të vetes së saj.

Dukej se miza nuk kishte qenë e vetme — ajo kishte sjellë me vete gjithë kaosin e mendimeve të saj të paprekura.

Filloi të mbledhë copëzat e xhamit, duke menduar se çdo thërrime ishte një fragment i një figure që nuk mund të rikthehej e plotë. Sa më shumë pastronte, aq më shumë e kuptonte se rrëmuja nuk ishte vetëm në dysheme, por ishte brenda saj.

Shkoi në banjë, aty ku beteja kishte nisur. Vështroi fytyrën në pasqyrën e mbetur gjysmë të paprekur. Pastroi fytyrën, vendosi pak grim, rregulloi flokët si dikush që përgatitet për një takim me vetveten.

Në ato çaste e kuptoi se qetësia nuk ishte mungesë stuhie, por një vend ku mund të mbash brenda rrufetë pa u thyer.

Kur doli nga banja, shiu kishte ndalur. Një rreze dielli depërtonte mes perdeve, sikur kujtonte se pas çdo rrëmuje drita kërkon të gjejë hapësirë.

Ajo mori frymë thellë, veshi rrobat, mblodhi gjërat e nevojshme dhe i futi në çantë. Para se të dilte, hodhi një vështrim mbi oborrin, pastaj ngriti receptorin e telefonit dhe thirri një taksi. Zëri i saj ishte i qetë, por jo i njëjtë si më parë.

— Te Këmba me Gjashtë Gishta, — i tha ajo taksistit me një gjysmë zëri.

Restorant i fshehur në një rrugicë me kalldrëm, ku shkonin poetë, artistë, mendimtarë të lodhur nga logjika e jetës. Muret e restorantit ishin të mbuluara me piktura dhe instalacione që nuk rrëfenin histori të qarta, por e detyronin syrin e çdo vizitori të kërkonte kuptimin dhe hijet e tyre.

Në një qoshe të murit ndodhej një vizatim. Mbi xhamin e vizatimit ishte instaluar një karrige, ku qëndronte një majmun i shtrirë.

Drejtuesja e Departamentit të Pasqyrave, e lodhur nga pasqyrimet e pafundme të vetes, kishte ardhur aty në kërkim të një darke të qetë. Sytë e saj edhe një herë u drejtuan kah instalacioni që e kishte afër.

— Majmun inteligjent, por edhe problematik — Makaki — i cili ka shërbyer në oborret mbretërore në Persinë e Vjetër, — fliste kamerieri, duke u munduar t’ia shpjegonte veprën.

Drejtuesja e Departamentit të Pasqyrave e vështroi disi çuditshëm kamerierin dhe porositi ushqimin. Ndërsa shijonte një gotë verë, vështrimi i saj fluturonte nëpër sallë.

Sytë e saj u ngulitën në tavolinën pranë, ku një çift po darkonte. Në pjatën e tyre, përfytyronte një mizë që po kërcente pa frikë nga një qoshe në tjetrën. Çifti përpiqej ta largonte, por mizën nuk e trembnin përpjekjet njerëzore — ashtu i dukej asaj.

Një dridhje e përshkoi fytyrën e drejtueses së Departamentit të Pasqyrave. Pa u menduar shumë, ajo u ngrit në këmbë dhe alarmoi stafin.

Një mobilizim i brendshëm shpërtheu — kamerierët vraponin nga një qoshe në tjetrën, duke ndjekur mizën që nuk ekzistonte. Mysafirët filluan ngadalë të lëshonin sallën.

— Lëreni këtë paranojake, mos u merrni me të… — tha një mezoburrë në dalje.

Trotuari jashtë ishte i mbushur me kalimtarë të rastit, ndërsa brenda ishte krijuar një rrëmujë e madhe.

Shefi i kuzhinës, një burrë i moshuar i njohur për mjeshtërinë e tij, kuptoi seriozitetin dhe vendosi të thërriste policinë.

— Restoranti “Këmba me Gjashtë Gishta”. Këtu po ndodh një rrëmujë e madhe...

Por zonja ia ndërpreu bisedën me një klithmë:

— Duhet ta zëmë të gjallë!

Kamerierë e kuzhinierë u hodhën në ndjekje të një insekti që nuk ishte fare aty. Ishin vetëm halucinacione të drejtueses së Departamentit të Pasqyrave.

Sirenat e policisë shpërthyen mbi qytet. Një duzinë uniformash depërtuan përmes turmës, duke hyrë në skenën që kishte nisur nga një gjysmake, për një insekt të vogël.

Në mes të sallës, ajo ngriti duart, thuajse shpalli fitoren mbi kaosin dhe pastaj, pa paralajmërim, u rrëzua.

Dritat e mbrëmjes u zbehën nën zhurmën e barelës metalike. Mjeku kujdestar, me një qetësi, e shoqëroi jashtë, ndërsa sirena e autoambulancës priste rrugët si thika të holla.

Në sallën e restorantit “Këmba me Gjashtë Gishta”, kaosi mbeti pezull, si një pyetje pa përgjigje.

Në mëngjes, një zë i kthjellët, me një ton pak më të lartë, depërtoi në ndërgjegjen e saj.

— Mirëmëngjesi!

Infermierja e spitalit neuropsikiatrik e zgjoi nga gjumi. Sytë e saj u hapën ngadalë, sikur të çeleshin pas një dimri të gjatë.

Kthimi fizik i drejtueses së Departamentit të Pasqyrave ishte kthim i vetëdijes mbi trupin dhe mendjen — ende të shtrira në kaos, por tashmë me një vetëdije që di se edhe insektet më të vogla mund të hapin dyert e stuhive të brendshme.