Një mësim nga një mizë

Ishte një luftë e vogël, e pakuptimtë, por e ngulitur në mendjen time si një betejë e rëndësishme. Në ato momente gjyshja ndodhej aty. Më shikonte me një buzëqeshje të qetë dhe më thoshte: “Lëre bir, miza është mizë, e bën qejfin e vet dhe ikën. Mos u merr me të. Mos e shpërqendro durimin për gjëra që kalojnë vetë”. Fjalë të thjeshta, por me një peshë të heshtur, që tek sot i kuptoj mirë

Në dhomë kishte hyrë një mizë. Nuk e di nga cili kënd e kishte gjetur rrugën për të hyrë, por tashmë ishte aty, një prani e vogël pothuajse e padukshme për syrin, por jo edhe për veshin.

Fluturonte pareshtur nga një kënd në tjetrin, me atë zhurmën e saj karakteristike, të mprehtë dhe bezdisëse, që në heshtjen e plotë të pasdites bëhej më e fortë se dukej.

Fillimisht u përpoqa ta injoroja. Ishte vetëm një mizë, një insekt pa rëndësi, një shpërqendrim i përkohshëm në rrjedhën monotone të një dite të zakonshme.

Por sa më shumë e injoroja, aq më shumë zëri i saj ngulitej në veshët e mi, si një mendim që nuk do të largohej.

U ngrita nga shtrati, pranë meje ndodhej fletorja që e mbaj gjithmonë aty, ku ndonjëherë shkruaj mendime të shpërndara, fjalë pa rend dhe copëza ndjenjash. 

E mora në dorë si mjet për ta larguar mizën dhe si mburojë kundër bezdisë që po ma vidhte paqen. Po në atë moment, krejt papritur, më fluturoi mendja diku tjetër, shumë larg dhomës ku ndodhesha. U ktheva mbrapa në kohë, m’u kujtua gjyshja ime.

Isha shumë i vogël dhe një mizë më bezdiste me të njëjtën këmbëngulje si kjo sot. Instinktivisht përpiqesha ta zija, ta largoja e ndonjëherë edhe ta mbysja.

Ishte një luftë e vogël, e pakuptimtë, por e ngulitur në mendjen time si një betejë e rëndësishme. Në ato momente gjyshja ndodhej aty. Më shikonte me një buzëqeshje të qetë dhe më thoshte: “Lëre bir, miza është mizë, e bën qejfin e vet dhe ikën. Mos u merr me të. Mos e shpërqendro durimin për gjëra që kalojnë vetë”.

Fjalë të thjeshta, por me një peshë të heshtur, që tek sot i kuptoj mirë.

Ajo nuk fliste për mizën, e kuptoj tani, fliste për gjërat e vogla që i lejojmë të na trazojnë, zhurma të vogla të jetës, që bëhen më të mëdha sa më shumë që u japim rëndësi. Ajo në realitet fliste për njerëzit që vijnë e shkojnë, për mendimet që vërtiten pa qetësi, për shqetësimet që bëhen blloqe në shpirtin tonë, nëse nuk mësojmë t’i lëmë të kalojnë.

Kështu edhe bëra, e ula fletoren dhe e lashë mizën të fluturonte e lirë.

Ajo e bëri qejfin e vet dhe iku. Në dhomë u kthye qetësia, ndërsa një zhurmë e bezdisshme e një mize të vogël, ma dha një mësim të madh.