Rrugica ku koha pi raki

Kjo rrugë me kafenetë në të dyja anët nuk të çon askund, është aty përditë, njeh sukseset, vuajtjet, gëzimin, hidhërimin e çdokujt. Është një “burg” i lirë, është liri që të mban aty, sepse nuk kërkon që të ikësh. Bëhesh pjesë e saj. Jo rrallë mendja më fluturon prapa në kohë. Tavolina të njëjta, karrige të njëjta por mungesa të thella

Në zemër të Prishtinës ekziston një rrugicë që nuk figuron në asnjë dramë, por e gjithë rrugica është gjithnjë në shfaqje. E shtruar në kalldrëm, gurë që mbajnë më vete kujtesën e thembrave, nxitimit, pështjellimit e përqafimeve të përsëritura, ajo nuk është rrugicë, është skenë.

E hapur, e qeshur, e lodhur. E njëjtë gjithnjë: në të dyja anët kafiteri. Në të dyja anët njerëz që nuk janë të ulur, por janë vendosur si rekuizita që kanë zgjedhur të jenë banorë të vetë skenës, jo për të qenë spektatorë të dramës së dikujt tjetër, por për të qenë pjesë e dramës që nuk skicohet asnjëherë.

Mesditat janë përplot. Pjatat përplot sillën të mbushura. Birrë, raki, verë, qofte. Dielli depërton përmes hapësirës së çadrave të panumërta për t’i bërë ditë “regjisorit” por kurrë nuk arrin të japë drejtimin e duhur. Njerëz të shumtë, profesorë, gazetarë, deputetë, prishtinas të vjetër, të njohur mes vete nuk takohen për të thënë diçka të re, por për të qenë dëshmi se vazhdimi ekziston. Këtu dialogu nuk është përmbajtje, është rit, si tymosja e cigares, si përshëndetja që e njeh përmendësh por nuk e sheh më.

Unë jam çdo ditë aty, shpesh vetëm, pa ftesë, pa rol të caktuar. Nuk jam personazh por as kalimtar. Jam një prej “aktorëve” të shumtë pa skenar që shpesh harron nëse është në mes të dramës, apo po pushon në anën e saj. Dikush flet për politikën aktuale, dikush për sportin, të tjerë për ditët e rinisë, dikush për ndonjë borxh që nuk do t’i kthehet kurrë por që gjithsesi dëshiron që ai borxh të jetë pjesë e kësaj drame pa skenar.

Është vend i veçantë...

Dialogët ndodhin edhe në heshtje. Nga një tavolinë në tjetrën miqtë e mi pa lëvizur flasin me mua. Mjafton një gjest i vogël me sy. Një ngritje gotash pa zë, një buzëqeshje që nuk kërkon shpjegim. Është një komunikim larg çdo ligjërate, është një gjuhë e kafeneve në rrugicën me kalldrëm e plotë jetë.

Rrallë e ndiej nevojën të ha sepse era e qofteve dhe e rakisë mjafton. Ngopem përmes nuhatjes. Rakia e bën të veten. Po të vendosej një kamerë e padukshme në mes të këtyre tavolinave do të përfitojë një dramë pa aktorë, një rrëfim kolektiv për atë që quhet jetë, pa qenë kurrë jetë në kuptimin e saktë.

Kjo rrugë me kafenetë në të dyja anët nuk të çon askund, është aty përditë, njeh  sukseset, vuajtjet, gëzimin, hidhërimin e çdokujt. Është një “burg” i lirë, është liri që të mban aty, sepse nuk kërkon që të ikësh. Bëhesh pjesë e saj.

Jo rrallë mendja më fluturon prapa në kohë.

Tavolina të njëjta, karrige të njëjta por mungesa të thella. Arbeni, Albani, Fatmiri, Meti, miqtë e mi që nuk jetojnë më. Unë i shoh ata jo si kujtime por si prani e pashpjegueshme. Di ku rrinim, kujtoj si qeshnin, e “dëgjoj” çfarë thoshin. Kjo më ndodh shpesh, më shpesh se ç‘është e arsyeshme.

Nganjëherë kam bindjen që ngadalë një nga një do të hyjnë, do të zënë vendet e tyre, do të vazhdojmë bisedat si më parë. Thua se asgjë nuk ka ndodhur. Ndoshta në këtë rrugicë koha nuk ikën. Ajo thjesht pi një raki tjetër dhe na pret.

Vazhdon në numrin e ardhshëm të Shtojcës për kulturë