Lojërat Paralimpike filluan të martën në të njëjtin stadium të zbrazët kombëtar – për shkak të pandemisë - në të cilin u mbajt ceremonia hapëse dhe mbyllëse e Lojërave Olimpike që përfunduan kohë më parë në Tokio. Perandori japonez, Naruhito, filloi gjithçka përsëri, këtë herë nën temën “Ne kemi krahë”. Ndër të paktët në dispozicion ishin Douglas Emhoff, burri i zëvendëspresidentes të SHBA-së, Kamala Harris, presidenti i Komitetit Ndërkombëtar Paralimpik, Andrew Parsons, dhe presidenti i Komitetit Olimpik Ndërkombëtar, Thomas Bach. Ishte një hapje e ngjashme me cirkun me akrobatë, klounët, muzikë të gjallë dhe fishekzjarrë mbi stadium për të shënuar fillimin e paradës së gjatë të sportistëve.
“Unë nuk mund të besoj se ne jemi më në fund këtu”, tha Parsons në fjalimin e tij të hapjes. “Shumë dyshuan se kjo ditë do të ndodhte. Shumë menduan se ishte e pamundur. Por falë përpjekjeve të shumta, ngjarja sportive më transformuese në tokë do të fillojë”.
Ceremonia e hapjes paraqiti flamujt kombëtarë të 162 delegacioneve të përfaqësuara, të cilët përfshinin ekipin e refugjatëve. Përveç kësaj, flamuri i Afganistanit u mbajt nga një vullnetar pavarësisht se delegacioni nuk ishte në Tokio. Organizatorët e Tokios dhe Lojërave Paralimpike janë nën presion nga infeksionet e reja në kryeqytet. Rreth 40 për qind e popullsisë japoneze është plotësisht e vaksinuar. Por rastet e reja të përditshme në Tokio janë rritur katër deri në pesë herë qëkur Olimpiada u hap më 23 korrik. Tokio është nën një gjendje të jashtëzakonshme deri në shtator 12, me Lojërat Paralimpike që përfundojnë më 5 shtator. Organizatorët të martën njoftuan gjithashtu për testin e parë pozitiv për një sportist që jeton në Fshatin Paralimpik. Ata nuk dhanë asnjë emër ose detaje dhe thanë se sportisti ishte izoluar. Lojërat Paralimpike do të mbahen pa tifozë, megjithëse organizatorët po planifikojnë të lënë disa fëmijë të shkollës të shkojnë, duke shkuar kundër këshillave të shumicës së komunitetit mjekësor.
Parsons dhe Seiko Hashimoto, presidenti i komitetit organizativ të Tokios, thonë se Lojërat Paralimpike do të jenë të sigurta. Të dy janë përpjekur të distancojnë Lojërat Paralimpike dhe Olimpike nga rritja e shkallës së infeksionit në Tokio.
“Për momentin ne nuk shohim korrelacionin midis mbajtjes së Lojërave Paralimpike në Tokio me rritjen e numrit të rasteve në Tokio dhe Japoni”, tha Parsons.
Disa ekspertë mjekësorë thonë se edhe nëse nuk ka lidhje të drejtpërdrejtë, prania e Olimpiadës dhe Lojërave Paralimpike nxiti një ndjenjë të rreme sigurie dhe i bëri njerëzit të heqin dorë nga mbrojtja e tyre, gjë që mund të ketë ndihmuar në përhapjen e virusit. Lojërat Paralimpike kanë të bëjnë me aftësitë atletike. Origjina e fjalës është nga “paralel” - një ngjarje që zhvillohet së bashku me Olimpiadën.
Markus Rehm - i njohur si “Blade Jumper” - humbi këmbën e djathtë nën gju kur ishte 14 vjeç në një aksident në ujë, por në fillim të këtij viti ai kërceu 8.62 metra, një distancë që do të kishte fituar shtatë Olimpiadat e fundit, përfshirë edhe Lojërat e Tokios. Kërcimi i gjatë fitues i Tokios ishte 8.41 metra.
“Stigma që lidhet me aftësinë e kufizuar ndryshon kur shikoni sportin”, tha Craig Spence, një zëdhënës i Komitetit Ndërkombëtar Paralimpik. “Këto lojëra do të ndryshojnë qëndrimin tuaj ndaj aftësisë së kufizuar. Nëse shikoni përreth Japonisë, është shumë e rrallë që shihni persona me aftësi të kufizuara në rrugë. Ne duhet të kalojmë nga mbrojtja e njerëzve në fuqizimin e njerëzve dhe krijimi i mundësive që njerëzit të lulëzojnë në shoqëri”.
Shigjetari Matt Stutzman lindi pa krahë. Ai mban një rekord botëror - për çdo shigjetar, me aftësi të kufizuara ose ndryshe - për goditjen më të gjatë dhe më të saktë, duke goditur një objektiv në 310 metra, ose rreth 283 metra. Bebe Vivo, që merr pjesë në garat e skermës me karrige me rrota, u infektua me meningjit si fëmijë dhe për të shpëtuar jetën e saj mjekët ia amputuan parakrahët dhe të dyja këmbët nën gjunjë.
“Shumë njerëz më thanë se ishte e pamundur të bëje skermë pa asnjë dorë”, tha Vivo. “Pra, ishte kaq e rëndësishme për mua të demonstroja dhe t'u tregoja njerëzve se nuk ka rëndësi nëse nuk keni duar, ose nuk keni këmbë apo çfarëdo. Nëse keni një ëndërr dhe vërtet dëshironi ta arrini atë, thjesht shkoni dhe merrni atë”.
Stutzman dhe Vivo të dy do të konkurrojnë në Tokio dhe tashmë kanë fituar medalje në lojërat e mëparshme. Ata janë superyje që treguan historitë e tyre vitin e kaluar në dokumentarin e “Netflixit” për Paraolimpiadën e quajtur “Rritja e Feniksit”.
Pjesa tjetër e 4 403 sportistëve paralimpikë në Tokio - një numër rekord për çdo Paralimpiadë - do të tregojë historitë e tyre deri në ceremoninë e mbylljes.
“Ndihem sikur po takoj yje të filmit," tha notarja 14-vjeçare nga Uganda, Husnah Kukundakwe, e cila po garon për herë të parë.
Ajo pranoi se ishte një adoleshente e ndërgjegjshme për veten, edhe më shumë për shkak të një dëmtimi të lindur që e la atë pa krahun e poshtëm të djathtë dhe dora e majtë e saj ishte pak e keqformuar.
“Meqenëse janë Lojërat Paralimpike dhe të gjithë të tjerët janë me aftësi të kufizuara, unë ndihem vërtet rehat me vetveten”, tha ajo. “Në Ugandë ka shumë pak njerëz që kanë aftësi të kufizuara që duan të dalin dhe të jenë vetvetja”.
Stutzman, i njohur si “Shigjetari pa krahë”, bën shaka se duke u rritur ka dashur të jetë si ish-ylli i NBA-së, Michael Jordan.
“Unë hoqa dorë nga ajo ide, sepse nuk isha mjaft i gjatë”, qeshet Stutzman.
Ndërkohë Parsons, duke folur në stadiumin kryesisht bosh, shtoi: “Dallimi është një forcë, nuk është një dobësi. Dhe ndërsa ne ndërtojmë më mirë në botën post-pandemike, ajo duhet të shfaqë shoqëri ku mundësitë ekzistojnë për të gjithë”.
© KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.
