Në moshën 50-vjeçare disa vlerësojnë atë që bënë në jetën e tyre; disa mendojnë për atë që i pret. Ndërsa të tjerët jetojnë plotësisht në të tashmen – dhe Davide Rebellin është një nga ta. I ulur në selinë e ekipit të tij në Padova në verilindje të Italisë - i rrethuar me fanella nga karriera e tij të varura me krenari në mur - ai entuziazmohet për karakteristikat e çiklizmit modern, sekretin e jetëgjatësisë së tij dhe atë që ende e pret.

Çiklizmi ka ndryshuar shumë në dekadat e fundit. Standardi i përgjithshëm është rritur dhe garat fitohen me vështirësi; çiklistët ndjekin regjimet e trajnimit të hekurt dhe tabelat e të ushqyerit; dietologët, psikologët e trajnerët mendorë janë pjesë e lojës; të dhënat mblidhen dhe vlerësohen në kohë reale dhe drejtorët sportivë diktojnë strategji, gjë që lë më pak hapësirë ​​për intuitën e garuesve. Rebellin, i cili mbushi 50 vjet më parë, i di të gjitha. Tani në ekipin solid UCI Professional Work Service-Marchiol-Vega, udhëtimi i tij ka filluar në ekipe nga Kroacia, Kuvajti, Tunizia, Hungaria dhe Kamboxhia. Italiani, i cili ka një të kaluar të famshme në uniformat e ekipeve prestigjioze si GB-MG, Polti, Française des Jeux, Luquigas dhe Gerolsteiner, mund të shikojë prapa me krenari dhe të thotë se të gjitha këto ndryshime në botën e çiklizmit i ka përjetuar në lëkurën e tij.

“Garat janë bërë shumë nervoze, nuk mund të pushosh në asnjë moment, as për një sekondë. Teknologjia ka ecur përpara me hapa të mëdhenj, nga rrotat, aerodinamika dhe veshja. Ushqyerja është një temë tjetër. Vite më parë disa garues do të fillonin sezonin me disa kilogramë shtesë, tani ata janë të gjithë në formë perfekte. Çiklizmi është bërë edhe më i lodhshëm”, pranon Rebellin.

Konkurrentët e rinj, djemtë e kundërshtarëve të tij

Dhe kështu mosha e konkurrentëve ka ndryshuar, me garuesit që kanë marrë pjesë në “Grand Tours” në të 20-at e tyre - diçka që nuk do të kishte ndodhur kurrë 20 vjet më parë. Ai jep mundësi të mira për kampionët si Tadej Pogaçar, Egan Bernal dhe Remco Evenepoel, por fsheh edhe një anë tjetër.

“Ritmi është ekstrem, seancat stërvitore më specifike dhe testimi nga pikëpamja mendore, ushqimi është bërë një obsesion. Në moshën 25-vjeçare ju duhet të arrini kulmin e karrierës suaj. Unë bëra çmos pasi mbusha 30 vjet”, thotë Rebellin.

Por nëse çiklizmi është bërë më pak argëtues dhe më stresues, çfarë e nxit një kalorës jashtëzakonisht të suksesshëm 50-vjeçar të vazhdojë?

Rebellin ishte çiklisti i parë që fitoi serinë “Ardennes Classics” – garat “Amstel Gold”, “Lieges -Bastogne -Lieges” dhe “Fleche Wallonne” brenda një jave - por me një total prej mbi 60 sukseseve profesionale, ai ende ka emocionin e një fëmije.

“Gjithçka ka të bëjë me pasionin. Të stërvitesh fort dhe të ndjekësh një program specifik është normale për mua. Unë jam pak i shqetësuar për atë që do të vijë më pas. Dëshira ekziston dhe unë do të vazhdoj për sa kohë që jam konkurrues dhe kënaqem. Njerëzit më vlerësojnë, madje edhe më shumë sesa në ditët e mia të suksesit, sepse e dinë sa e vështirë është kundër garuesve të rinj”, thotë Rebellin. “Unë madje garova me disa nga djemtë e konkurrentëve të mi të vjetër. Unë marr shumë mbështetje nga amatorët në mediat sociale, ata lavdërojnë pasionin dhe jetëgjatësinë time, e di që jam një model dhe kjo më motivon. Unë jam një njeri me fat, sepse bëj atë që dua më shumë. Zgjohem në mëngjes dhe dal me biçikletën time”.

Jeta si profesionist nuk është e lehtë, veçanërisht në moshën 50-vjeçare. Trupi nuk është ai që ka qenë në moshën 20-vjeçare dhe kërkon ngarkesa të ndryshme pune; qëllimet nuk mund të jenë të njëjta, si dhe ekipet për të cilat garon.

“Unë kam shumë përvojë dhe e njoh veten time. Unë nuk kam një trajner apo nutricist; unë di si të stërvitem dhe çfarë të ha. Metoda ime e stërvitjes është ajo që kam përdorur në ditët e para. Unë kam pasur gjithmonë qëndrueshmëri dhe nuk kam nevojë ta stërvit atë në moshën time”, insiston Rebellin.

“Unë kaloj gjashtë ose shtatë orë në biçikletën time, por kjo është një kënaqësi”.

Në garën e fundit, të mbajtur në Rumani, Rebellin përfundoi i dhjeti. Ai e ka parasysh se në moshën e tij nuk mund t’i fitojë garat, por insiston se nuk dorëzohet asnjëherë dhe gjithmonë mundohet të japë më të mirën nga vetja.

“Qëllimi im është gjithmonë të bëj më të mirën time, veçanërisht kur gara më përshtatet mua, por kjo nuk do të thotë se mund ta fitojë garën në moshën time. Për mua vlejnë entuziazmi, motivimi dhe vullneti”, u shpreh Rebellin.

Sekreti i jetëgjatësisë

Sekreti i jetëgjatësisë së Rebellinit nuk është aspak sekret, por rezultat i talentit natyror, pasionit dhe një stili jetese të ekuilibruar.

“Dashuria dhe pasioni janë çelësi në stërvitjet dhe garat, në të ushqyerit dhe gjumin. Gruaja ime dhe unë jetojmë një jetë të thjeshtë në shtëpi; zgjohemi në orën 06:30, bëjmë zgjatje të muskujve, hamë një mëngjes të mirë dhe pastaj dal jashtë me biçikletën time rreth orës 9:30. Unë ha një vakt të lehtë kur të kthehem, pastaj hamë darkë rreth orës 18:00 dhe shkojmë në shtrat në orën 21:00”, zbulon italiani. “Ne i ndiejmë përfitimet e një jete kaq të rregullt. Unë jam pothuajse vegjetarian, por është e vështirë të vazhdoj me këtë dietë kur jam nëpër gara, sepse më duhet të qëndroj në hotele. Unë nuk kam ngrënë mish të kuq për vite me radhë dhe kam jetuar pa gluten që nga viti 1997. Unë kam një plan të ekuilibruar të të ushqyerit, shërohem më shpejt dhe ndihem më mirë. Ushqimi është karburanti i motorit të njeriut”.

Ai gjithashtu ka pasur zhgënjimet e tij dhe trajtimi i tyre - veçanërisht kur iu hoq medalja e argjendtë e garës olimpike në rrugë pas një testi pozitiv të drogës - e ndihmojnë atë të përgatitet për hapin tjetër të jetës së tij. Po ashtu Rebellin u suspendua edhe për dy vjet.

“Kam pasur disa pengesa në karrierën time, të tilla si heqja e medaljes së argjendtë që fitova në Lojërat Olimpike të Pekinit. Unë u pastrova nga drejtësia italiane dhe mendoj se ajo medalje më përket mua edhe pse tani nuk e kam në pronësi. Kjo ishte një pikë kthese në karrierën time; u pezullova për dy vjet, por ishte sikur të kishin qenë shtatë ose tetë”, pranon Rebellin. “Asnjë ekip i madh nuk më donte më, organizatorët më shmangnin. Ishte një periudhë e vështirë, megjithëse vazhdova stërvitjen sikur të kthehesha në gara të nesërmen. Kur rifillova në 2011, fillova të fitoja nga e para. Isha 33 vjeç, por me të vërtetë arrita kulmin tim”.

Edhe pse askush nuk i jepte një rast, Rebellin insistonte dhe donte t’u bënte të gjithëve me dije që po e gjykonin gabimisht. Ai tani thotë se i ndihmon çiklistët e rinj.

“Më pëlqen të ndihmoj edhe shokët e mi të rinj të skuadrës; unë jam një lloj drejtori sportiv brenda ekipit. Mendoj më pak për rezultatin tim dhe e vë veten më shumë në shërbim të tyre”, tha Rebellin, që insistoi se nuk e ka ndërmend të tërhiqet nga garat e çiklizmit edhe për disa vjet të tjerë.