Banorët e Gazës vuajnë për të dashurit e tyre të vrarë dhe jetojnë me frikën se mos vdesin edhe vetë. Ata ikin nga një vend i pasigurtë në tjetrin. Ata e durojnë këtë sepse nuk kanë zgjidhje. Çdo kufi është i mbyllur për ta. Me përjashtim të një shpalljeje të papritur të armëpushimit, të njëjtat rituale zie do të përsëriten nesër, nga familje të ndryshme, në të njëjtin vend të vogël
Fëmijët në spitalin al-Aqsa nuk mendojnë për të vdekurit e Gazës në shifra me mijëra. Llogaritja e tyre është më intime. Ata i numërojnë fytyrat e më të dashurve, që kanë vdekur nga sulmet dhe rrënojat e luftës.
13-vjeçarja Rama Zaqout, ishte duke fjetur kur një raketë izraelite goditi xhaminë në të cilën ajo ishte strehuar me familjen e saj.
Ajo u zgjua në spital dhe e kuptoi se vëllai i saj 2-vjeçar Hisham, dhe shumë anëtarë të tjerë të familjes kishin vdekur.
Ajo i thotë emrat e të vrarëve me një zë, që duket i shkëputur nga humbja e madhe që ka përjetuar. Është zëri i një fëmije të tronditur nga humbja e gjyshërve të saj, Hashim, Issam dhe Ni’ma, tezes së saj Reem dhe kushërinjve të saj Sireen, Riham dhe Asma. Sireen ishte shtatzënë dhe kishte një vajzë të vogël. Mes të vdekurve ishte edhe ai fëmijë.
Rama ka mbijetuar dhe ka plagë të rënda në dorën e majtë dhe këmbën e djathtë, por spitali nuk posedon ambientet për të trajtuar siç duhet plagët e saj. Nëse, ajo nuk evakuohet nga Gaza, thotë ajo, do t’i amputohen të dy gjymtyrët.
“Vrapimi dhe vizatimi ishin dikur hobi im më i mirë”, thotë Rama, “por pa trajtimin e duhur, nuk do të mund t’i shijoj më… Ëndërroj një jetë si fëmijët e tjerë anembanë botës, ku mund të vrapoj përsëri dhe të vizatoj”.
Pranë vendit ku është e shtrirë Rama, është edhe një vajzë tjetër - rreth 10 vjeçe - e cila është e lidhur në shtrat. Ajo ka pësuar një dëmtim të rëndë në shpinë. Dikush i ka dhënë kësaj vajze disa kukulla Barbie për të luajtur dhe një diademë plastike për t’ia vënë. Ato janë simbole të një normaliteti të zhdukur në një vend të të vdekurve dhe të gjymtuarve.
Ajo merr një kukull me flokë të kuqe dhe e përkëdhel butësisht. Një ulërimë e një fëmije të vogël dëgjohet nga një repart tjetër. Zërat e të rriturve dëgjohen duke u përpjekur ta ngushëllojnë atë. Vajza me kukull nuk reagon, sikur po përpiqet të mbyllet në një botë që lufta nuk arrin dot.
Jashtë spitalit, peizazhi zanor i Gazës dominohet nga gjëmimi i avionëve, ulërima e vazhdueshme e dronëve ushtarakë dhe shpërthimet kur gjejnë caqet e tyre.
Për 24-vjeçaren, Tala Abu Nahel, e cila jeton në Rafah, në një shtëpi të përbashkët me nëntë familje të tjera, ekziston besimi se mbijetesa është çështje fati.
Ne e intervistuam Talan për herë të parë më shumë se një muaj më parë, kur ajo u përpoq të ikte nga Gaza me vëllain e saj me aftësi të kufizuara, Jezidin, 17 vjeç. Ata u kthyen mbrapsht pasi nuk kishin pasaporta të huaja. Jezidi vuan nga kriza kronike, të përkeqësuara tani nga mungesa e mjekimeve.
Tala shpjegon mundimin psikologjik të të jetuarit, nën kërcënimin e vazhdueshëm të sulmit.
“Sa herë që dëgjoj, që një raketë apo bombë do të bjerë mbi njerëzit... është e tmerrshme ta thuash këtë, por disi më jep këtë, këtë lloj lehtësimi, që nuk jemi ne”, thotë ajo. “Por kjo nuk do të thotë se ne jemi plotësisht të sigurt. Është sikur ne jemi të radhës. Dhe ndihet sikur thjesht kemi fat. Nuk mendoj se kam më shpresë”.
I ulur në karrocën e tij me rrota në kopshtin e shtëpisë në Rafah, Jezidi hedh vështrime vazhdimisht lart në drejtim të dronëve. Tala ia kap dorën vëllait të saj për ta ngushëlluar.
“Kanë kaluar më shumë se 70 ditë, pa ndryshuar asgjë. Vazhdon të përkeqësohet”, thotë ajo. “Unë mendoj se nga ajo që kam më shumë frikë është se nuk dua të jem numër. Unë thjesht nuk dua të vdes ose të vritem për të qenë një tjetër nga ata 20 mijë njerëz që u vranë”.
Banorët e Gazës vuajnë për të dashurit e tyre të vrarë dhe jetojnë me frikën se mos vdesin edhe vetë. Ata ikin nga një vend i pasigurt në tjetrin. Ata e durojnë këtë, sepse nuk kanë zgjidhje. Çdo kufi është i mbyllur për ta.
Çdo ditë, funeralet e të vdekurve sjellin kufoma të të gjitha moshave, të mbështjellura me qefine të bardha ose në çanta plastike të kufomave.
Në Kompleksin Mjekësor Nasser, një djalë bie në sexhde, mbi trupin e babait të tij, i shtrirë mes një grupi kufomash. Ai shtrin krahët për ta përqafuar të vdekurin.
“Babai ynë”, qan ai, “nuk mund të duroj më”.
Një i afërm mashkull më i madh, i afrohet për t’ia përkëdhelur krahun. Por, fëmija është përtej ngushëllimit. Më në fund ai largohet ngadalë nga babai i tij. Burrat fillojnë t’i ngrenë kufomat, duke mbajtur skajet e çantës së kufomave. Ata hyjnë nëpër dyert, ku ndalojnë dhe luten për të vdekurit.
Me përjashtim të një shpalljeje të papritur të armëpushimit, të njëjtat rituale zie do të përsëriten nesër, nga familje të ndryshme, në të njëjtin vend të vogël.
Përktheu: Forca Jashari
