Dima është 22 vjeç dhe kishte punuar në një fabrikë produktesh kimike para luftës
Dima, pjesë e këmbësorisë së ushtrisë ukrainase me Brigadën e Parë të Tankeve të Veçanta, ecën me kujdes përgjatë një shtegu ku çizmet lënë gjurmë në pranverën e hershme. Vija zero e frontit - hendeku i fundit - shtrihet përpara. Trupat ruse janë vetëm 700 metra larg. Më në veri në Bakhmut ukrainasit kanë humbur terren. Por këtu në jug të provincës Donnjeck, tanket dhe këmbësoria ukrainase po qëndrojnë të palëkundur
Vargu i pemëve duket se copëtohet dhe zhduket teksa shkoni drejt pozicioneve ruse në periferi të qytetit të vogël, Velyka Novosilka.
Dima, pjesë e këmbësorisë së ushtrisë ukrainase me Brigadën e Parë të Tankeve të Veçanta, ecën me kujdes përgjatë një shtegu ku çizmet lënë gjurmë në pranverën e hershme. Vija zero e frontit - hendeku i fundit - shtrihet përpara. Trupat ruse janë vetëm 700 metra larg.
Më në veri në Bakhmut, ukrainasit kanë humbur terren. Por këtu në jug të provincës Donnjeck tanket dhe këmbësoria ukrainase po qëndrojnë të palëkundur.
Ukrainasit po gërmojnë rrjet llogoresh
"Në fshat ka pasur shpesh beteja”
Pavarësisht disa muaj sulmesh të egra ruse, Dima thotë se brigada ka humbur më pak se 10 metra territor. Forcat ruse, thotë ai, kanë pësuar humbje të mëdha.
Është një peizazh i goditur, ku llogoret shtrihen të ekspozuara ndaj pikave ruse të vëzhgimit dhe dronëve të vëzhgimit. Në këtë vijë të frontit, sytë rusë janë gjithmonë të vëmendshëm, duke pritur një mundësi për të sulmuar.
Ndërsa kaloni llogoret e këmbësorisë, vija ndarëse duket se fillon të zhduket, zëvendësuar nga balta dhe kratere bombash. Minat tokësore dhe predha të pashpërthyera mbushin tokën. Majat e pemëve, ende të zhveshura nga dimri, tani janë çarë dhe copëtuar. “Këtu kohët e fundit ka pasur një betejë tankesh, - thotë Dima, - ne i kthyem ata”.
Një ushtar në një llogore punon me lopatë tokën e butë, të kuqe. Mezi nxjerr fjalë nga goja. Nga një fshat aty pranë, frekuenca e të shtënave automatike tretet në qiell.
"Në fshat ka pasur shpesh beteja. Ndonjëherë i gjithë fshati digjej. Ata hodhën fosfor, ose nuk e di se çfarë hodhën", shpjegon Dima. Ai është i gjatë e me sy blu të bërë më të shndritshëm nga rrathët e errët poshtë tyre. AK-47 e tij është vendosur mbi supe; në armaturën e tij varen një lugë, një hapëse kanaçesh dhe një pincë e vogël.
Rreziku këtu qëndron jashtë llogoreve. Moskujdesi për një moment gjatë pirjes së duhanit mund të përfundojë me vdekje nëse një mortajë ose granatë bie afër. “Në përgjithësi, ata granatojnë çdo ditë”, thotë Dima, duke treguar pozicionet ruse. Këta njerëz morën viktima kohët e fundit, por ato janë një pjesë e humbjeve të Ukrainës nga luftimet e afërta në Bakhmut.
“Ne jemi kozakë trima”
Papritur një predhë gjëmon sipër, duke u ulur në të majtë të grupit tonë. Ne të gjashtë vrapojmë për t'u strehuar dhe biem në tokë. Unë humbas nga sytë Dimën, por dikush bërtet se një tank rus po qëllon. Një shpërthim i dytë godet, duke më mbuluar me papastërti. Ishte më afër këtë herë, ndoshta 10 metra larg. I drejtohem mbulesës dhe shoh Dimën duke qëndruar gjatë në një llogore. Brenda është një strehë e mbuluar me dru, në të cilën ushtarët futen brenda. Teksa Dima ndez një cigare, aty pranë ka një shpërthim tjetër.
"Ata thjesht kanë një sasi të pakufizuar predhash", thotë ai. "Ata kanë magazina të tëra plot me ato. Ata mund të qëllojnë gjatë gjithë ditës, dhe nuk do të mbeten pa predha. Por ne? Neve do të na mbaronin predhat këtë vit. Pra, ne po formojmë brigada të ndryshme sulmi. Unë mendoj se me tanket e dhuruara do të fitojmë. Ne jemi kozakë. Pra, djem të guximshëm, ne mund ta përballojmë atë”.
Kur pozicionet e tyre janë nën sulm, shpjegon ai, mbulohen në llogore, ndërsa një ushtar qëndron në rojë duke kërkuar këmbësorinë dhe dronët e armikut. Ai ka mësuar të përballojë. "Kishte frikë për herët e para. Tani gjithçka, disi, është zbehur. Është bërë e fortë si një shkëmb. Epo, ka pak frikë - të gjithë kemi nga pak”.
Një predhë tjetër bie mjaft afër për ta rrëzuar atë nga këmbët. "Ishte një gjë e mirë", thotë ai, duke tundur kokën dhe duke hequr pluhurin.
Serhii, komandanti i njësitit të tankeve
Nënat në ethe për djemtë në luftë
Dima është vetëm 22 vjeç dhe nga qyteti industrial qendror Kremenchuk. Ai ka punuar në një fabrikë petrokimike para luftës dhe si shumë prej ushtarëve që luftojnë këtu, jeta madhore pothuajse ende nuk filloi kur krisi lufta. Kur pyetet se çfarë i thotë familjes së tij, përgjigjet: "Nuk kam ende familje. Kam nënën - nuk kam askënd tjetër për momentin". Ai telefonon në shtëpi dy herë në ditë, në mëngjes dhe në mbrëmje. "Ajo nuk di shumë - unë nuk i tregoj gjithçka", thotë ai.
Mes ushtarëve ka mosmarrëveshje për atë që rusët qëllojnë. Mund të jetë zjarr tankesh, mortaja ose granata që punojnë në pozicionet ukrainase - ose një kombinim i të triave. Një ushtar me mjekër, i përbaltur prej ditëve të tëra në front, hyn në istikam dhe bën një lëvizje rrotulluese me gishtin e tij. Një dron rus është lart. Edhe këtu ka pasiguri, mund të jetë i armatosur, ose mund të jetë një dron zbulues. Nuk ka asgjë për të bërë veçse të presësh derisa të mbarojë breshëria, ose të errësohet.
Burrat nuk lëvizin as pas perëndimit të diellit. Tanket e brigadës po qëllojnë kundër rusëve tani, dhe ndërsa ekipi i BBC-së kthehet, ndërrimi i ri i ushtarëve zë pozicionet përgjatë llogoreve. Ekipi i televizionit britanik e di ku shkel në dritën e zbehtë, duke kujtuar minat kundër personelit në rrugë.
Këtu dominojnë tanket dhe artileria, me tanket e brigadës T64, të prodhimit ukrainas që veprojnë çdo ditë. “Tankerët janë si vëllai i madh i këmbësorisë”, thotë komandanti i tankeve, Serhii. "Kur këmbësoria ngec, vijnë cisternat. Por problemi është se ne nuk mund të vijmë gjithmonë”.
Brigada e Parë e Tankeve është një nga më të dekoruarat në ushtri. Komandanti i saj, Kol Leonid Khoda, po pret mbërritjen e tankeve perëndimore, duke përfshirë britaniket Challenger II, dhe tashmë ka dërguar njerëz për stërvitje në tanket gjermane Leopard.
