Shaqiri nuk pendohet që u tërhoq nga Zvicra: Nuk më mungon

Fituesi i Ligës së Kampionëve, legjenda e ekipit kombëtar, heroi i Baselit – e megjithatë Xherdan Shaqiri është një gjë mbi të gjitha - një njeri familjar. Ylli i futbollit flet për lidhjen e tij të ngushtë me prindërit, kthimin e tij në Basel dhe dëshirën e tij për të pasur fëmijë. Xherdan Shaqiri është një nga futbollistët më të suksesshëm të Zvicrës. Pas dymbëdhjetë vjetësh jashtë vendit, ai është rikthyer në qytetin e tij të lindjes, Basel

Djali, i veshur me një fanellë të Baselit, ndalet me ngurrim në Munsterplatz të Baselit. Pastaj mbledh guximin dhe afrohet. “A mund të bëj një foto me ty?”, pyet ai me zë të ulët. Xherdan Shaqiri lë espresson e sapoporositur. “Po, sigurisht, por të lutem nxito”, përgjigjet kapiteni i Basel. Pastaj ngrihet, i vë krahun rreth shpatullës së djalit dhe bën fotografinë.

I thjeshtë dhe i afrueshëm, ylli i futbollit të Baselit e përshëndet me dorë një tifoz në bregun tjetër të Rajnit.

Prej kohësh, entuziazmi rreth tij ka qenë një dukuri e përditshme për yllin e futbollit 169 centimetra të gjatë me qafë të gjerë dhe pulpa të fuqishme. Ai mezi lëviz lirshëm në Basel.

“Më pëlqen të jem jashtë në qytet, por duhet të planifikoj saktësisht se kur do të shkoj. Është e vështirë të shtunën”, thotë ai me një të qeshur të madhe.

Zakonisht e pranon me qetësi afrimin e vazhdueshëm.

“Në fakt, nuk them kurrë jo”. Por ka momente kur nuk është e përshtatshme - për shembull, në darkë me miqtë ose familjen.

“Ndonjëherë më kërkojnë edhe selfie në tualet. Do të doja shumë të jepja mendimin tim, por prapë nuk e bëj”.

Një legjendë me shumë nofka

Nga kafja, Shaqiri shkon në tragetin e Munsterit. “Nuk e kam marrë atë traget prej kohësh”, pranon ai, duke zbritur shkallët për në bregun e lumit Rain.

Nuk është çudi që ai njihet edhe atje. Golat e tij mahnitës për ekipin përfaqësues në kampionatet evropiane dhe botërore e kanë bërë atë një legjendë.

Në një të tetën e finales së Kampionatit Evropian 2016 kundër Polonisë, Shaqiri shënoi një nga golat më spektakolarë në historinë e turneut me një goditje me kokë.

Dhe ai ka lënë gjurmë edhe në nivel ndërkombëtar – në klube si Bayern Munich dhe Liverpool. Me të dyja klubet, ai arriti atë që vetëm pak futbollistë zviceranë mund të mburren – trofeun e Ligës së Kampionëve. Nuk është çudi që një grup turistësh spanjollë kërkojnë selfie me “Xhuxhin Magjik”, “Kubin e Fuqisë” ose “Messin e Alpeve”.

Cila nofkë është e preferuara e tij? Shaqiri mendon për një moment. Pastaj thotë: “Të gjithë janë qesharakë. Më pëlqen Shaqiri më shumë. Por miqtë e mi më të ngushtë më quajnë Xherdi”.

Një ndjesi e pastër si në shtëpi. Shaqiri kalon lumin Rajn me tragetin e Munsterit. “Nuk e kam bërë këtë për një kohë të gjatë”, pranon ai.

Pas dymbëdhjetë vjetësh jashtë vendit, së fundmi në Çikago, ylli sulmues tani është kthyer në qytetin e tij të lindjes. Qyteti e priti ngrohtë.

Në gusht 2024, Shaqiri u kthye në klubin e tij të fëmijërisë, FC Basel, dhe euforia ishte e jashtëzakonshme. Ai nënshkroi deri në vitin 2027. Në sezonin e tij të parë, ai e udhëhoqi klubin drejt titullit - i pari pas tetë vjetësh - dhe pak më pas drejt triumfit për Kupë.

“Ishte një ëndërr e madhe për mua të fitoja përsëri trofe me FCB. Fakti që funksionoi në vitin e parë e bën edhe më të mrekullueshme”.

Shaqiri e pranoi me vetëdije faktin se heq dorë nga një pagë dukshëm më e lartë me këtë lëvizje.

“Nuk doja të shkoja në Arabinë Saudite, ku mund ta kisha shijuar thjesht jetën time”, thotë ai.

“Për mua, ishte një vendim i sinqertë”.

Familja prioritet

Xherdani tani jeton përsëri në Kaiseraugst AG, në të njëjtën pallat me prindërit e tij. Ai gjithashtu ka një apartament në Cyrih dhe së shpejti do të fillojë të ndërtojë shtëpinë e tij në Rheinfelden AG.

“I shoh prindërit e mi pothuajse çdo ditë” thotë ai.

Dëshira e tij më e madhe ka qenë gjithmonë që nëna e tij, Fatimja, dhe babai i tij, Iseni, të mos kenë më nevojë të punojnë.

“Ky ka qenë rasti qëkur nënshkrova kontratën time të parë profesionale 14 vjet më parë”, thotë ai me krenari.

“Çdo gjë që erdhi pas kësaj ishte thjesht ëmbëlsirë për mua”.

Fatimja dhe babai i tij, Isen Shaqiri, janë shtyllat më të rëndësishme të mbështetjes së kapitenit të Baselit. Ata prej kohësh kanë përcjellë nga afër Shaqirin në stadium.

Në shtëpinë e prindërve të tij, të gjithë trofetë dhe medaljet nga karriera e tij janë të ekspozuara.

“Është pothuajse si një muze”, thotë Xherdan Shaqiri. “Sa herë që vijnë mysafirë, ata shikojnë gjithçka” Fatimja dhe Iseni janë gjithmonë aty në stadium.

“Ato vijnë në çdo ndeshje, madje edhe jashtë”, zbulon ai. “Ndonjëherë më duhet t’i ndaloj që të mos shkojnë me veturë kudo”.

Vendet e tyre në Joggeli janë gjithmonë të njëjta.

“Kur hyj në stadium, gjëja e parë që shikoj janë gjithmonë ata - para dhe pas ndeshjes”.

Midis varfërisë dhe luksit

I lindur në vitin 1991 në atë që atëherë ishte Jugosllavia, Xherdan Shaqiri erdhi në Zvicër nga Kosova si fëmijë me prindërit dhe tre vëllezërit e motrën e tij.

Ai u rrit në një fermë të vjetër në Augst pa luks.

“Mendoj se ndihmon të përjetosh të dyja anët”, thotë ai. “Kur ke pak dhe pastaj papritmas ke shumë. Prindërit e mi na mësuan vlera si respekti dhe mirënjohja”.

Si djalë në qytetin të fëmijërisë, Basel, Xherdan Shaqiri, tërhoqi vëmendjen me talentin e tij. Në vitin 2007, ai veshi për herë të parë fanellën e Zvicrës – si i ri në ekipin U17.

Falë karrierës së tij, Xherdan Shaqiri ka një jetë të ndryshme sot. Megjithatë, ai nuk pranon të komentojë mbi spekulimet rreth pasurisë së tij, e cila vlerësohet midis 20 dhe 50 milionë franga zvicerane.

Në moshën 33 vjeç, ai është tashmë një nga brezat më të vjetër midis futbollistëve profesionistë. Kjo e bën edhe më të rëndësishme për të që të kujdeset për trupin e tij. Ai nuk e merr shumë seriozisht plakjen.

“Unë jam si vera - bëhem më e mirë me kalimin e kohës”, bën shaka ai.

Pastaj ai bëhet serioz. “Shkoj shpesh në fizioterapi dhe i kushtoj më shumë vëmendje dietës sime”.

Deri më tani ai ka shpëtuar nga lëndimet - një fat i madh, thotë ai.

Lumturia familjare në vend të një fanelle të ekipit kombëtar

Ai nuk pendohet që u tërhoq nga ekipi kombëtar në korrik 2024.

“Nuk më mungon për momentin”, thotë ai. “Kalova shumë mirë dhe mendoj se u ndala në momentin e duhur”.

Vendimi jo vetëm që i dha më shumë ditë pushim, por edhe qetësi shpirtërore.

“Isha gjithmonë në qendër të vëmendjes së medias me ekipin përfaqësues. Çfarë po bën ai atje? Pse po bërtet përsëri tani? Nuk kam më nevojë për këtë”.

Ai mohon të ketë mosmarrëveshje me trajnerin Murat Yakin.

“Nuk kemi pasur kurrë një problem të madh me njëri-tjetrin. Sigurisht, nuk kam pasur hapësirë të mjaftueshme në lojë së fundi - kjo ishte një nga arsyet e largimit tim. Pjesa tjetër ishin spekulime”.

Ai nuk e përjashton kategorikisht një rikthim. “Kurrë mos thuaj kurrë”, është motoja e tij. Shaqiri. “Mendoj se ekipi përfaqësues është në rrugën e duhur dhe nuk ka nevojë fare për mua - tani për tani”. Ai buzëqesh.

“XS 10” nuk po mendon të dalë në pension.

“Mendoj se njerëzve u pëlqen mënyra se si luaj futboll. Dua t’u sjell gëzim dhe t’u ofroj diçka në fushë”, thotë ai.

Megjithatë, jashtë fushës, Shaqiri tashmë po hap rrugën për të ardhmen. Si aksionar në FC Rapperswil-Jona, ai është i përkushtuar ndaj futbollit - dhe po punon për licencën e tij të trajnerit.

Ai po planifikon gjithashtu të ardhshëm në jetën e tij private.

“Të krijojë një familje është sigurisht një qëllim i madh. Por kjo kërkon kohë”, thotë ai. Ai nuk zbulon më shumë.

Trageti arrin në bregun e Kleinbasel. Turistët nxjerrin celularët e tyre, disa fëmijë e thërrasin emrin e tij. Xherdan Shaqiri buzëqesh dhe i përshëndet me dorë. Është jeta e përditshme për dikë që ka qenë prej kohësh më shumë sesa thjesht një futbollist në qytetin e tij të lindjes.