Vajzat pa nënë gjejnë mbështetje te njëra–tjetra

Të shkruarit është një mënyrë tjetër për t’i bërë bashkë vajzat pa nënë.Sasha Brown-Worsham nga Acton, Massachusetts, ka shkruar për humbjen e nënës së saj si adoleshente. Ajo shkroi një ese virale dhe e ndoqi atë me një kujtim, “Namaste the Hard Way”. Kur Brown-Worsham mbushi 45 vjeç, në të njëjtën moshë që ishte nëna e saj kur vdiq nga kanceri i gjirit, ajo kërkoi një grup virtual mbështetës të nënave pa nëna

Kur nëna më vdiq papritur 30 vjet më parë, isha 13-vjeçe. Do t’i kaloja 20 vjetët e ardhshëm duke u përpjekur të kuptoja se çka do të thotë të mos kesh nënë. Dhe këtë periudhë e kalova vetëm.

Kryesisht kjo ndodhi sepse prindërit e nënës sime, të cilët më rritën mua, ishin njerëz të modës së vjetër që jetuan në Dust Bowl. Ata nuk për diskutuan ndjenjat, të mira apo të këqija. Asnjëherë nuk e kam parë gjyshin tim të derdhë lot pas vdekjes së vajzës së tij. Plus, qyteti ynë ishte në fushat rurale të Kolorados, disa orë larg çdo qyteti me shërbime si një terapist, edhe nëse gjyshërit e mi do të kishin qenë të hapur për këtë.

Por heshtja rreth pikëllimit ishte gjithashtu produkt i kohës. Unë jam i inkurajuar të shoh se tani vdekja e një nëne përgjithësisht nuk trajtohet njësoj si në vitin 1993.

Sot ka shumë lloje të mbështetjes, nga ajo e organizuar në bazë. Pikëllimi mund të flitet dhe të ndahet më shumë publikisht, thonë ekspertët, dhe pranohet se do të zgjasë shumë.

Fëmijët pa nënë mund të marrin pjesë në kampe të veçanta verore, për shembull, ose në pushime për Ditën e Nënës, si ato të organizuara nga organizata jofitimprurëse “EmpowerHer” me qendër në Massachusetts, e cila punon me vajza, nënat e të cilave kanë vdekur. Ata gjithashtu i lidhin vajzat me mentorë në mënyrë që të mund të shohin një version më të vjetër të vetes. Grupi kohët e fundit filloi të punojë edhe me djem dhe fëmijë jobinarë, të cilët kanë humbur njërin nga prindërit.

Podkastet mbi temën e humbjes së prindërve dhe grupet mbështetëse, virtuale dhe personalisht, janë përhapur.

“U rritën në mënyrë eksponenciale gjatë COVID-it”, ka thënë Hope Edelman, autore e disa librave të pikëllimit, duke përfshirë bestsellerin “Motherless Daughters: The Legacy of Loss”, botuar në vitin 1994.

Ndihma nga librat

Edelman ka udhëhequr grupet e vajzave pa nënë dhe librat e saj kanë ndihmuar të futet në një mënyrë të re për të jetuar me humbje. “Vdekja e një nëne prek një vajzë thellësisht, por ajo që vjen më pas mund ta ndikojë atë shumë ose më shumë”, ka theksuar ajo.

Edelman ishte 17 vjeç kur nëna e saj vdiq në vitin 1981, një kohë që ajo e ka quajtur “epokat e errëta” të pikëllimit, kur zia shpesh nuk diskutohej shumë jashtë zyrës së ndenjur të një terapisti.

Mençuria mbizotëruese sot tenton të jetë teoria e “lidhjeve të vazhdueshme”, e cila thotë se pikëllimi duhet të mbartet dhe marrëdhëniet vazhdojnë dhe ndryshojnë me një të dashur, edhe pas vdekjes së tyre.

Kjo qasje më e angazhuar ndaj pikëllimit është përmirësuar më tej nga interneti dhe mediat sociale.

Janet Gwilliam-Wright, vendase në Ontario, 46 vjeçe, filloi “The Motherlove Project", një blog dhe llogari përkatëse në Instagram, në vitin 2020 për ta nderuar 25-vjetorin e vdekjes së nënës së saj. Që atëherë është bërë një vend ku gratë nga e gjithë bota ndajnë histori për nënat e tyre të ndjera; gati 300 persona kanë ndarë historinë e tyre deri më tani.

“Nuk kisha as ku ta qaja - ajo nuk kishte një varr - kështu që vendosa të krijoja një vend në internet”, ka shpjeguar Gwilliam-Wright.

“Kam mirënjohje të madhe për çdo grua që më afrohet. Më ndihmon në pikëllimin tim dhe më ka sjellë një komunitet njerëzish me të cilët ndihem kaq e lidhur”.

Dita e Nënës mund të ndihet veçanërisht e zymtë, ka thënë Julia Morin, 36 vjeçe, nga Nashua, New Hampshire, e cila krijoi llogarinë e saj në Instagram “Girl_meets_grief” në Ditën e Nënës në vitin 2021 për t'u lidhur me të tjerët që ndiheshin në të njëjtën mënyrë.

Përpara internetit, edhe pse qëndrimi mbizotërues ndaj pikëllimit mund të kishte qenë më pak mbështetës, përsëri shpesh kishte më shumë komunitet dhe familje rreth e rrotull sesa tani, kur shumë amerikanëve u mungojnë rrjetet e integruara të mbështetjes.

“Dhe kështu, mbështetja e përhapur në internet u jep njerëzve një hapësirë më të gjerë për të ndarë atë pikëllim dhe për të takuar njerëz me përvoja të ngjashme”, ka thënë Megan Kelleher, historiane që ka studiuar praktikat e pikëllimit dhe zisë.

Të shkruarit është një mënyrë tjetër për t’i bërë bashkë vajzat pa nënë.

Në kujtim të nënës

Sasha Brown-Worsham nga Acton, Massachusetts, ka shkruar për humbjen e nënës së saj si adoleshente. Ajo shkroi një ese virale dhe e ndoqi atë me një kujtim, “Namaste the Hard Way”. Kur Brown-Worsham mbushi 45 vjeç, në të njëjtën moshë që ishte nëna e saj kur vdiq nga kanceri i gjirit, ajo kërkoi një grup virtual mbështetës të nënave pa nëna.

“Vajza ime mbushi 16 vjeç në të njëjtën kohë dhe kaq vjeç isha kur më vdiq nëna”, ka theksuar ajo.

Grupi është një bashkëpunim mes Motherless Daughters Edelman dhe organizatës jofitimprurëse ‘She Climbs Mountains” me bazë në qytetet binjake.

Pikat kryesore të jetës - të tilla si martesa ose lindja e një fëmije - mund të shkaktojnë pikëllim. Në kohën kur isha 30 vjeç, e kisha mashtruar veten duke besuar se isha e aftë për ta injoruar humbjen e nënës sime. Kjo, natyrisht, ishte larg nga e vërteta.

Ishte kur linda fëmijën tim të parë që ndjeva hidhërimin të dilte në sipërfaqe. Xhelozia u shfaq në mënyra të papritura, veçanërisht kur pashë shoqet e reja të nënës sime me nënat e tyre.

Rezulton se kjo është normale.

“Të kem fëmijë më rrëmbeu” emocionalisht, ka treguar Katie Paradis, 42-vjeçare, nga Rockport, Massachusetts, e cila ka dy vajza dhe nuk ka nënë.

Nëna e Susanna Gilbertsonit vdiq një vit para se vajza e saj të lindte.

“Shikova përreth dhe nuk pashë ndonjë mbështetje që mund të më përkiste pak edhe mua”, ka thënë Gilbertson, 47 vjeçe, nga Filadelfia.

Së bashku me një nënë tjetër pa nënë, ajo postoi fletushka për një grup librash, duke lexuar “Motherless Daughters” të Edelmanit. Pas takimit fillestar, gratë në grup donin të vazhdonin. Ata përfunduan duke u takuar për shtatë vjet.

“Ju mund ta keni një vend që t’ju thonë se nuk jeni vetëm”, ka thënë Gilbertson.

Përktheu: Blerta Haxhiu