Rapi i Ukrainës, zë i zemërimit në kohë lufte

Ashtu si shumë njerëz në Francë e patën të pamundur ta shfajësonin Gjermaninë pas dy pushtimeve një çerekshekulli larg në dy luftërat botërore, të rinjtë ukrainas thonë se mbi tre muaj brutalitet i kanë mbushur ata me urrejtje për Rusinë

Nga frontet e luftës së Ukrainës jehon muzika rap – plot zemërim dhe indinjatë të një gjenerate të rinjsh që pasi të përfundojë lufta, nuk do të harrojë kurrë dhe ndoshta edhe nuk do të falë kurrë.

Reperi ukrainas i shndërruar në ushtar vullnetar Otoy, ka kthyer luftën në fjalë dhe vargje goditëse, duke shkruar tekstet në telefon teksa qëndron i fshehur në bunker, me ekranin pak ndriçim me qëllim që të mos bëhet cak i ndonjë plumbi snajperësh.

“Ushtarët rusë pinë vodka, ne po bëjmë muzikë”, thotë reperi, emri i vërtetë i të cilit është Viacheslav Drofa, 23-vjeçar me sy të trishtuar që nuk e kishte ditur se mund të vriste derisa e kishte në sy një ushtar rus dhe e tërhoqi këmbëzën në javët e para të luftës.

Një nga ironitë e pushtimit të 24 shkurtit të nisur nga presidenti rus, Vladimir Putin, është se në urdhërimin e shkatërrimit të qyteteve dhe fshatrave të Ukrainës, ai po nxit një nga gjërat që donte të shuante: një valë në rritje të nacionalizmit të ashpër ukrainas, të farkëtuar në gjakun e dhjetëra mijëra të vdekurve ukrainas dhe mjerimin e miliona njerëzve që kanë humbur të dashurit, shtëpitë, jetesën dhe paqen.

Historitë e së kaluarës

Ashtu siç shumë njerëz në Francë e patën të pamundur ta shfajësonin Gjermaninë pas dy pushtimeve një çerekshekulli larg në dy luftërat botërore, të rinjtë ukrainas thonë se mbi tre muaj brutalitet i kanë mbushur ata me urrejtje për Rusinë.

Në Francë, antipatia për të gjitha gjërat gjermane zgjati një brez ose më shumë. Vetëm në vitin 1984 – katër dekada pas kapitullimit të Gjermanisë naziste – ishin udhëheqësit gjermanë dhe francezë Francois Mitterrand dhe Helmut Kohl që ishin në gjendje të qëndrojnë dorë për dorë në pajtim në një monument të Luftës së Parë Botërore në Francë të mbushur me eshtra të vdekurish.

Në Ukrainë, brezi i ri i lindur pas pavarësisë nga Bashkimi Sovjetik në vitin 1991 thotë se kurrë në jetën e tyre nuk do të imagjinojnë ndonjë gjë tjetër për Rusinë përveç neverisë.

Tekstet e ashpra

Tekstet e Otoyt, me shprehje të zgjedhura drejtuar Rusisë dhe përshkrime të ashpra të të vdekurve të luftës ruse, - ai humbi vëllain e tij të madh ushtar, në rrethimin e fabrikës së çelikut Azovstal në qytetin port të shkatërruar të Mariupolit.

Por ato i japin zë edhe tërbimit të ftohtë që ndajnë tashmë shumë bashkëmoshatarë të tij, tani duke u derdhur në këngë, në art dhe tatuazhe, në internet në hashtags që shpallin, “vdekjen për armiqtë”, dhe talljet me Putinin dhe në aktivizmin e mbledhjes së fondeve për përpjekjet e luftës.

Në “Enemy”, një nga katër këngët e reja që Otoy shkroi gjatë betejave, ai ulërin ndaj ushtarëve rusë: “Ne nuk jemi të frikësuar, por kemi barkun e përzier, sepse ju vjen erë bajate edhe kur zemra juaj ende rrah. Plumbat ju presin, ju mëkatarë”.

Ai imagjinon një bisedë tallëse me të venë e një ushtari të vdekur rus, duke kënduar: “Epo, Natasha, ku është burri juaj? Ai është një shtresë në moçal, me fytyrë poshtë. Natasha, ai nuk do të kthehet në shtëpi”.

Në këngën e furishme të zhanrit heavy metal “We will kill you all”, grupi Surface Tension këndon: “Do të kërcejmë mbi kockat tuaja. Nëna juaj nuk do të vijë për ju”. Prej momentit të publikimit më 5 prill në platformën “YouTube”, kënga e mbushur me sharje ka grumbulluar më shumë se 59.000 shikime.

Iryna Osypenko, 25 vjeç, ishte mes pjesëmarrësve të koncerteve në një festival muzikor për mbledhjen e fondeve fundjavën e kaluar në kryeqytetin ukrainas, Kiev, ku Otoy dha një performancë të zjarrtë.

“I urrej ata dhe, më vjen keq, nuk do të ndryshojë kurrë,” tha ajo. “Unë do t'ua shpjegoj fëmijëve të mi dhe unë shpresoj që fëmijët e mi do t'ua shpjegojnë fëmijëve të tyre”.

Urrejtje e madhe

Otoy thotë se nëse ai ka fëmijë, ai do të bëjë të njëjtën gjë, duke u thënë atyre, “Rusët ishin duke vrarë familjen time, duke vrarë vëllezërit e mi, motrat e mia, duke bombarduar teatrot, spitalet tona”.

“Nuk është vetëm se nuk më pëlqen Rusia, e urrej këtë vend dhe i urrej njerëzit rusë sa më shumë që mundem”, tha ai në një intervistë në apartamentin e tij në Kiev, ku ai regjistron dhe ruan armët dhe pajisjet e tij luftarake.

“Nëse do të kisha aftësinë për të shpëtuar jetën e një qeni ose aftësinë për të shpëtuar jetën e një ushtari rus, unë do të zgjedh qenin.

Vëllai i tij më i madh, Dmitry Lisen, është zhdukur, besohet i vdekur në bombardime në rrënojat e fabrikës së çelikut Azovstal të Mariupolit. Ai ishte një luftëtar me Azov Regiment, ndër njësitë që u kapën fort pas uzinës së rrethuar gati tre muaj, duke u bërë simbol i qëndrueshëm i rezistencës ukrainase.

Otoy ia kushtoi këngën e tij “Find My Country” mbrojtësve të Azovstalit - duke bërë rap në anglisht me qëllim, thotë ai, për të arritur “te të gjithë njerëzit në botë”.

“Kjo është toka ime, ju djem duhet të largoheni”, këndon ai, duke mbajtur një pushkë dhe i veshur me mjete luftarake në videon e pistës në YouTube. “Mungojnë ato të premte që kemi pasur puthje, muzg, refuzime të flemë. Tani jemi ushtarë”.

Detyrat e tij së fundmi kanë përfshirë ndihmën në një spital ushtarak me triazhin e trupave nga Azovstali, të dorëzuara nga forcat ruse në një shkëmbim. Eshtrat e vëllait të tij janë ende të zhdukur.

Ai po punon, gjithashtu, për koleksionin e tij të këngëve të shkruara kryesisht gjatë municioneve të përsëritshme që drejtohen te trupat në lindje, ku luftimet janë ndezur që nga forcat ruse u tërhoqën në sulmin e tyre fillestar në Kiev.

Temat përfshijnë jetën në front dhe shoqërinë e ushtarëve, jetën e kohës së luftës për civilët, armiqësinë dhe luftën për lirinë e Ukrainës. Ai thotë se mini-albumi mban “erë pluhuri lufte”.

“Unë në fakt isha shtrirë në tokë nën sulmet ajrore dhe bomba”, thotë ai. “Në të vërtetë mund të ndieni erën e, e dini, bombave, trupave të vdekur, pluhur, gjak dhe gjëra të tjera”. “Kjo është mënyra më e mirë për të treguar urrejtjen tuaj, mendoj”.