Prej herët në mëngjes dëgjohen veturat duke kaluar nëpër rrugën “Agim Ramadani”. Është e hënë, ditë pune dhe makinat bëjnë atë që bëjnë çdo ditë të hënë, me lëvizjen e tyre lajmërojnë se çdo gjë ka filluar jetën me rutinë. Madje se ka filluar edhe më herët se orari i punës, se rutina fillon para orarit të punës.
Është e hëna e parë e majit, Qeveria ka filluar me hapjen graduale të jetës në COVID-19. Dal jashtë në qytet në orën e paraparë të paradites dhe e tëra duket sikur një ditë maji e vitit 2019, sikur të mos kishte pandemi.
Janë të habitshme amplitudat e sjelljes sociale ndër ne. Deri dje kishte një disiplinë të mbylljes së plotë nëpër shtëpi, me bindjen e frikës kolektive se nuk kemi aftësi tjetër të të ballafaquarit me këtë murtajë pos fshehjes së thellë prej saj. Sot duket si të jenë të gjithë jashtë.
Duket sikur të mos ketë një hapësirë të mesme: ose do të ketë mbyllje të plotë, ose do të ketë hapje të plotë.
Derisa të vijë urdhri i radhës për mbyllje të plotë.
2.
Laurie Garret, gazetare e shkrimtare, ka parashikuar pandeminë më 1994, në librin “Murtaja që po vjen”. Përshkrimi, thonë ata që e kanë lexuar, u afrohet befasisë dhe mospërgatitjes që pamë në botë më 2020. Tash e thërrasin çdo ditë në një studio të botës të parashikojë ardhmërinë pas murtajës. Dhe çdo ditë në Kil, Hong- Kong, Jakarta dhe Londër - kudo të jetë e ftuar përsërit mësimet e kësaj pandemie e të periudhës para saj. Kur pyetet nga “The New York Times”, se si do të duket ardhmëria pas pandemisë, ka një parashikim që nuk e lë askënd indiferent: “Kjo që po zhvillohet është historia para syve tanë. A jemi kthyer në ‘normale’ pas 11 shtatorit (2001)? Jo, krijuam një normale të re. I bëmë SHBA-të të stërsiguruara. U shndërruam në shtet antiterror. Dhe ndikoi në të gjitha. Nuk mund të hynim në një godinë pa treguar letërnjoftimin tonë dhe të ecnim nëpër detektor metalesh, nuk mund të hipnim në avionë ndonjëherë siç bënim më herët. Kjo do të ndodhë edhe me këtë”.
Një test i thjeshtë që e vërteton: ka njëzet vjet që nëpër aeroporte ndërkombëtare, në të shumtën në Amerikë, ende na detyrojnë t’i zbathim këpucët, diçka që nuk ndodhte para 11 shtatorit të vitit 2001.
Artikullin e plotë mund ta lexoni në gazetën Koha Ditore. Klikoni këtu për t’u regjistruar falas.
© KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.
