Pse Merkel dhe Makron janë duke lëvizur derën e BE-së të mbyllur për evropianët midis Egjeut dhe Adriatikut? Në Berlin këtë javë, udhëheqësit e Gjermanisë dhe Francës njoftuan se ambiciet e Ballkanit Perëndimor për Evropën do të refuzoheshin për të paktën 5-10 vjet.
Është një lëvizje e shkurtër, nëse jo e marrë. Duke mohuar çdo perspektivë të së ardhmes evropiane në gjashtë vende të vogla evropiane të vendosura në mes të Egjeut dhe Adriatikut, Emmanuel Macron dhe Angela Merkel po luajnë efektivisht në duart e Vladimir Putinit.
Çdo kandidat i BE-së në meritat e tij, nuk ka më?
Ka qenë që shpresat e secilit vend të bëhen një shtet anëtar i vogël i BE-së dhe të përfitojnë të njëjtat përfitime si ato vende të Evropës Lindore dhe Qendrore që u bashkuan me BE-në 15 vjet më parë dhe të cilat u trajtuan mbi meritat e tyre përkatëse.
Maqedonia, tani zyrtarisht Republika e Maqedonisë Veriore, ka bërë përpjekje heroike me Greqinë për të zgjidhur problemin e emrit. Shqipëria gjithashtu po ecën vazhdimisht përpara.
Njëzet vjet pasi demokracitë evropiane ndërhynin për të ndaluar masakrat dhe spastrimin etnik në Kosovë, Kosova ende po dënohet. Arsyeja kryesore është se Serbia nuk mund ta pranojë atë (si Irlanda pas vitit 1920), Kosova tani është një komb i pavarur.
Duke luajtur në duart e Putinit
Ky ishte një qëllim qendror i politikës së jashtme të Kremlinit në këtë shekull për të parandaluar që Ballkani Perëndimor të stabilizohet te shtetet e varfra, por normale të Evropës. Rusia vazhdimisht ka ndërhyrë për të parandaluar çdo zgjidhje finale të Maqedonisë me Greqinë.
Athina duhej të dëbonte diplomatët rusë ndërsa përpiqeshin të ndalonin Greqinë dhe Maqedoninë duke rënë dakord për ndryshimin e emrit.
Presidenti Macron pranoi në vitin 2017, kur kishte një vizion për Evropën se, “BE do të duhet të hapet me vendet e Ballkanit, sepse BE-ja jonë është ende atraktive dhe aura e saj është një faktor kyç i paqes dhe stabilitetit në kontinentin tonë”.
A ishin këto vërejtje të paguara më shumë se shërbimi ndaj aspiratave të këtyre vendeve?
Natyrisht, rajoni i Ballkanit Perëndimor ka probleme të mëdha me korrupsionin dhe krimin e organizuar, por ato nuk janë më të këqija se ato të anëtarëve të tjerë të Ballkanit, ose të Italisë dhe në të vërtetë të Spanjës.
Në fund të fundit, ishte në Spanjë ku një kryeministër konservator ra për shkak të korrupsionit dhe ku partia PP humbi shumë në zgjedhjet kombëtare të fundjavës së kaluar. Provat treguan se në ministri, banka, rajone dhe qytete, politika dhe biznesi ishin të ndërthurura nga ana korruptive.
A është ajo për myslimanet?
Tani Macron ka ndryshuar politikën 180 gradë. Supozimi është se ai nuk dëshiron të japë ndonjë levë përfituese për Marine Le Pen, i cili do të denoncojë faktin se tre nga kombet – Shqipëria, Kosova dhe Maqedonia e Veriut – kanë popullsi evropiane myslimane. Por ka më shumë myslimanë në Francë dhe Gjermani të kombinuar (13 milionë) sesa në të gjithë Ballkanin (6.6 milionë).
Presidenti Macron dhe kancelarja Merkel nuk duhet të lejojnë që politika e tyre e BE-së të diktojë islamofobët si Marine Le Pen ose AFD në Gjermani. Çfarë kanë bërë Macron dhe Merkel, është të mohojnë 19 milionë evropianët që jetojnë në ato vende për ndonjë shpresë.
Dhe pa shpresë, mund të llogarisim shumë në tendencat më të këqija gjithmonë në rritje. Serbia mund të zgjedhë të bëhet një satelit i ri i Kremlinit në Evropën juglindore, por nuk ka nevojë të ndëshkojë Maqedoninë, Shqipërinë, Malin e Zi apo Kosovën. Të paktën, siç rekomandoi Iniciativa Evropiane e Stabilitetit këtë javë, BE duhet të lejojë udhëtimin pa viza për kosovarët dhe të mbështesë hyrjen e Kosovës në Këshillin e Evropës. Greqia mund të ndihmojë duke njohur Kosovën, siç mund të ishte edhe Spanja, Rumania dhe Sllovakia.
Le të jemi realistë
Duke pritur që vendet e Ballkanit të bëhen si Suedia apo Zvicra nuk ndjek politikë serioze! Është hera e parë që Evropa e ka mbyllur derën për vendet e varfra evropiane dhe u ka mohuar atyre mundësinë të rriten.
Shumë në rajon do të nxjerrin përfundimin e qartë që, meqë duket se Evropa nuk do të vijë tek ata, ata do të shkojnë në veri dhe në perëndim drejt Evropës. Kush e di, kjo mund të jetë ajo që është e dëshiruar në Gjermani, e cila gjithnjë duhet të luftojë me mungesat e punës.
(Autori, Denis MacShane ka qenë ministër britanik i Shtetit për Europën, aktualisht është redaktor kontribuues në “The Globalist”)
