Nëse është kështu, atëherë burri mysliman nuk po dalluaka nga mëzati. Andaj, gra e vajza të çmuara, shporreni shaminë, sepse kështu i emanciponi edhe burrat! Shamia është veç problem dhe kërkesë e burrave që s’janë zot të ndjenjave të tyre.
2.
Kërkesa e burrave kinse myslimanë që gratë të bartin shami është kërkesë për skllavërimin e gruas. Një grua e skllavëruar i nënshtrohet vullnetit të burrit autoritar. Shamia është instrument i nënshtrimit! Përmes shamisë burrat autoritarë, konservatorë dhe të prapambetur synojnë të kontrollojnë trupin e grave, dukjen e tyre, personalitetin e tyre, mendjen e tyre.
Shamia nuk është simbol fetar. Shamia është shenjë e një «kulture» para-mesjetare. Nga kjo «kulturë» janë larguar edhe gratë e emancipuara të botës arabe. Nga kjo «kulturë» duhet të largohen edhe mijëra gra të mashtruara të botës shqiptare. Shporreni këtë copë tekstil, sepse me tekstil nuk mbroni as nder, as iman.
3.
Kurthi i islamikëve është ky: ti e kritikon ideologjinë e tyre, ata thonë: «Po na e kritikon fenë». Jo, fenë, jo! Por ideologjinë vrastare po. Atë duhet kritikuar fuqishëm. Keqpërdorimin e fesë që e bëni për agjenda prapakthyese duhet kritikuar. Duhet goditur pamëshirshëm imamët që rrejnë miletin. Që manipulojnë. Që fyejnë inteligjencën e shoqërisë.
Që pasurohen duke u marrë para njerëzve me retorika të rrejshme. Që nxisin të rinj e të reja të shkojnë në Siri për të luftuar «satanin amerikan», pasi ai «satani amerikan» më 1999 ua dhuroi lirinë duke luftuar 78 ditë pandërprerë. Se po të mos ishte ky «satani» (në fakt: dalëzotësi çlirimtar e perëndimor i Kosovës) një pjesë e madhe e shqiptarëve do të ishin shoqëri në shthurje e sipër, shoqëri e shpërndarë nëpër botë si refugjatë.
Milet muhaxhir do të ishin. Kritika kundër ideologjisë fetare islamike është domosdoshmëri e përhershme për të shpëtuar shqiptarët nga trushpëlarja, nga poshtërimi dhe degradimi i dinjitetit njerëzor e kombëtar.
Në projektin për nxitjen e ekstremizmit fetar islamik investohet shumë nga popujt që islamikët shqiptarë i quajnë «popuj vëllezër». Vetëm rezistenca e hapur dhe e patrembur kundër kësaj murtaje e kthen popullin shqiptar në rrugën e dijes dhe respektit - për çdo fe, por edhe kulturë dhe vlerë tjetër që njerëzimin e çon përpara dhe jo në qorrsokak.
4.
Gruaja myslimane duhet të mbulojë kokën me hixhab (ḥiǧāb), domethënë me shami. Kështu thonë islamikët me agjendë politike, por edhe besimtarët tepër konservatorë ose naivë. Por në suren 33, vargu 59, hixhabi nuk përmendet fare.
Përmendet xhilbabi, që dijetarët gjermanë e përkthejnë me «Gewand» apo «Überwurf», që i bie: një mbulesë, pelerinë për trup - që të mos shihen pjesët e turpshme, intime. Në shqip fjala xhilbab përkthehet si «shami», gjë që është e pasaktë, sepse për shami ekziston fjala hixhab.
Në suren 24, vargu 31, u bëhet thirrje grave të mbulojnë gjoksin me pelerinë (arabisht: khimar). Në gjermanisht: «Und sag den gläubigen Frauen, sie sollen (...) ihre Tücher (chimâr) über ihre Busen ziehen». (Thoni grave besimtare të mbulojnë gjoksin me pelerina).
Në disa përkthime shqip të Kuranit (në mos në të gjitha) gjoksi përkthehet me kraharor, i cili, sipas Fjalorit të Gjuhës Shqipe, përshkruan pjesën nga qafa deri te barku. Gjermanët janë më precizë. Dhe kjo është e kuptueshme.
Përkthimi i parë i Kuranit në gjermanisht u bë më 1616 nga Salomon Schweigger, predikues evangjelist dhe udhëtar nëpër Orient. Që nga atëherë Kurani është përkthyer disa herë në gjermanisht nga orientalistë mahnitës gjermanë. Sa për krahasim: përkthimi i parë i plotë i Kuranit në gjuhën shqipe u bë tek në vitin 1984 nga orientalisti Feti Mehdiu.
Të kthehemi te çështja e sureve dhe te shamia. A po e vëreni mungesën e logjikës? Në dy suret e Kuranit, të cilave islamikët u referohen si burim i obligimit për bartjen e shamisë nga gratë, fjala shami (hixhab) nuk përmendet fare. Si është e mundur që zoti, për të cilin thuhet se e ka shpallur Kuranin përmes të dërguarit të tij, të përdorë dy shprehje krejtësisht të ndryshme për një gjë, një objekt? Nëse zoti do të kishte menduar shaminë do ta kishte thënë këtë qartë: hixhab (ḥiǧāb). Nuk do të kishte përdorur herë fjalën xhilbabi dhe khimar.
Interesant është po ashtu se në suret përkatëse askund nuk përmendet fjala kokë. Ngatërresën gjuhësore e kanë shkaktuar burrat që e kanë interpretuar Kuranin sipas interesave të tyre politike apo kulturore. Kështu ata e fyejnë çdo ditë zotin e tyre duke i veshur gjëra që s'i ka thënë, pra as shami, as kokë. Pra, refuzojeni shaminë si shenjë të injorancës dhe simbol të ideologjisë islamike!
© KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.
