Kur lindi Marash Kumbulla, në muajin shkurt të vitit 2000, Naim Krieziu ishte një njeri i shquar në moshën 82-vjeçare.
Një ish-sulmues, një ish-trajner… dhe një ish-kampion i Italisë gjithashtu. Krieziu (shpesh i shkruar si 'Kryeziu') ishte futbollisti i parë shqiptar që luajti për Romën. Këtë nder ai e mbajti për më shumë se 50 vjet - deri në firmosjen e kontratës së Kumbullës të enjten, transmeton KOHA.
Krieziu lindi në Gjakovë, në atë që është tani Kosovë, në ditët e para të vitit 1918 - vetëm disa muaj para se Lufta e Parë Botërore të përfundonte. Ai u transferua në Romë si student, një student që ëndërronte të bëhej një mësues i edukimit fizik, pasi kishte fituar shtetësinë italiane pas aneksimit të Shqipërisë nga Italia në periudhën midis luftërave.
Në të vërtetë ishte një mësues i edukimit fizik, një mik i drejtorit sportiv të Romës, Vincenzo Biancone, i cili së pari i sugjeroi klubit të hidhte një vështrim te 22-vjeçari Krieziu, i cili më herët kishte treguar një shpejtësi që do t'i jepte atij pseudonimin “Freccia di Tirana” (Treni nga Tirana). Por ai kishte aftësi të mira edhe me topin, duke siguruar që të linte përshtypje të shpejtë në një provë që e pati në Campo Testaccio, dhe më pas do të përfundonte me nënshkrimin e tij në zyrën qendrore të klubit në Via del Tritone. Përfshirë sezonet e luftës, Krieziu përfaqësoi klubin për një total prej tetë edicionesh - gjatë të cilave ai shënoi 33 gola në 135 paraqitje. Asistimet e tij për Amedeo Amadei ishin një nga elementët kryesorë të sezonit 1941-42, ku Roma përfundimisht do të fitonte titullin e kampionit.
Por ai kontribuoi edhe në mënyra të tjera me fanellën e Romës: në janar kundër Interit ai shënoi një gol, duke siguruar që Roma të triumfonte për herë të parë ndaj këtij kundërshtari pas shtatë vjetësh pritje, për të vendosur në skuadër rrugën e lavdisë.
Në vitin 1947 ai u shit në Napoli për 18 milionë lireta, megjithëse nuk ishte një marrëveshje e lehtë për askënd – Krieziu qau kur ia thanë lajmin, pasi ishte aq i lidhur si me qytetin ashtu edhe klubin, që po rritej gjithnjë dhe po bëhej më i fortë. Pasi u tërhoq nga loja aktive, ai provoi veten në zejen e trajnerit, megjithëse kishte më pak sukses në këtë fushë. Ai u kthye në Romë si ndihmës-trajner në vitin 1962, duke marrë detyrën e lartë për vetëm një ndeshje pasi Alfredo Foni u shkarkua nga klubi. Fundi i periudhës së tij prej trajnerit me klubin ishte, megjithatë, nëpërmjet një letre të bukur nga Bordi i skuadrës së Romës.
