Agim Vinca është poet i dorës së parë, epitet ky që u përket vetëm të rrallëve - atyre në poezinë e të cilëve artikulohen koha, historia dhe metafizika: Ajo që poetët e mëdhenj, ashtu si alkimistët e mëdhenj, e shndërrojnë në përjetësi.
Vinca është një alkimist i tillë, që përditshmërinë, ndonjëherë edhe gjërat e parëndësishme i shndërron në poezi të madhe, duke dëshmuar se nuk ka të gjëra të parëndësishme, sepse secili çast është i rëndësishëm për përjetësinë, kurse secili send dhe secili njeri për rendin e gjithmbarshëm në natyrë dhe gjithësi, shkruan sot Koha Ditore.
Nga takimi me plepat e vendlindjes, kuvendimi me ta, deri te biseda me të birin për Atdheun dhe për kuptimin e tij, biseda me motrën e vdekur, me biçikletën, me policët në kufi... Ç’është Atdheu?, pyetje e thjeshtë në shikim të parë, por përgjigjja është qenësore – Atdheu është gjithçka. Pyetja fare e lehtë në dukje, nuk ka përgjigje konkrete. Kush e ka definuar atdheun?
Atdheu është dheu ku kemi lindur
Është trualli i të parëve tanë…
Palestina jonë.
Atdhe është qielli, toka, ajri…
Pulëbardhat që fluturojnë në bregdet.
Retë. Fluturat. Yjet. Zogjtë.
Atdhe je ti. Unë. Ne të gjithë.
Ç’është atdheu, baba?
Më pyet sërish im bir.
Si t’i përgjigjem?
Ç’t’i them?
Kur nuk më pyesin, e di.
Kur më pyesin, s’e di.
Çudi!
1987-/Leksion i vogël për atdheun/
(Artikullin e plotë mund ta lexoni në numrin e sotëm të Kohës Ditore)