Zhanri muzikor i njohur si “cumbia” u lind në bregdetin në Karaibe, që i takon Kolumbisë gjatë kohës së tregtisë me robër dhe u përhap në Amerikën Qendrore dhe atë Jugore në shekujt pasues, ani pse eksplodoi në vitet ‘60.
Sot, disa e quajnë nëna e muzikës latine dhe stili mund të ndryshojë me të madhe nga një kulturë në tjetrën. Shoqërohet nga kërcimet me këmbë, në një rreth dhe luhet me dy hapa të shkurtër, e afër njëri-tjetrit dhe me lëvizje të duarve që gradualisht përshpejtohen dhe me rrotullime të hirshme, transmeton KOHA.
Disa historianë sugjerojnë se narrativa e hapave është për shkak të zinxhirëve që u janë vendosur valltarëve të skllavëruar e që kanë limituar lëvizjen. Ndoshta, kjo është arsyeja pse muzika dhe lëvizjet shumë shpesh krijojnë ndjeshmërinë e të qenët i përndjekur, duke qëndruar pezull në mes të gëzimit dhe melankolisë.
Te “I’m No Longer Here” (Unë nuk jam më këtu), “cumbia” ndihmon për të mbajtur një komunitet të vogël së bashku ani pse shpreh edhe një mallëngjim të papërshkrueshëm. Filmi ndjek Ulises (Juan Daniel García “Derek”), një 17-vjeçar “cholombiano”, nga një klasë punëtore në periferi të Monterrey në Meksikë, gjersa udhëton për në SHBA dhe përpiqet të bëjë jetë të pavarur në New York.
Në Monterrey, Ulises ishte dikush me vetëbesim e që mendonte se ishte me i mirë se të tjerët, lider i një grupi të vogël të vallëzimit i njohur si “Los Terkos”. Ata kanë stile të flokëve të detajuara e me xhel, rroba të gjëra e shumëngjyrëshe dhe kalojnë kohën larg nga shtëpitë duke qëndruar bashkë e duke vallëzuar e ndonjëherë edhe duke shkaktuar kaos. (Në një skenë ata e shkundin goxha një fëmijë për disa dollarë, për të blerë më shumë muzikë). Në New York, Ulises nuk ka shokë dhe nuk flet anglisht. Ai për një kohë të shkurtër jeton me një grup të punëtorëve të krahut që e shohin si të pasjellshëm. Ai shoqërohet me mbesën 16-vjeçare (Angelina Chen) të pronares së një dyqani në Queens, e cila është e fascinuar nga stili i tij dhe muzika, por që vetë nuk e flet spanjishten.
Filmi vazhdon me dy linja, me djalin pa para, duke u munduar që t’ia dalë në qytet (ndonjëherë duke vallëzuar) dhe me skena nga jeta e tij e mëparshme në Meksikë dhe rrethanat e frikshme që e bën që të largohet.
Kjo tingëllon si një recetë për një dramë tipike sociale dhe për një romancë të parashikueshme indiane, por regjisori Fernando Frías de la Parra, i njohur më së miri në SHBA për regjinë e sezonit të parë të komedisë spanjolle “Los Espookys” në HBO, ka bërë një film me të mendueshëm dhe kumbues. Ai e lë historinë që të rrjedhë më ngadalë dhe me urtësi. Si një skenë nga Ozu, xhirimi është shpesh statik, me kompozicionet e kujdesshme e të pangarkuara dhe kamera asnjëherë nuk lëviz pa pasur një arsye të mirë.
