Në momentin që ne flasim për historinë, hallin më të madh e kemi ku ta lokalizojmë problemin.
Historia, priremi të mendojmë, qëndron prapa e përreth nesh, një strukturë që ne e trashëgojmë dhe prej së cilës formësohemi.
Kjo është pjesërisht e vërtetë; vjen drejtpërdrejt prej veprimeve dhe zgjidhjeve tona. Përderisa ne vazhdojmë të jemi të vetëdijshëm për këtë, “studimi” i historisë, shpesh i bazuar edhe në iluzionin e ndryshimit, kthehet në veprim të kërkimit të llogarisë.
Novela e re e mahnitshme e Deborah Levyt, “The Man Who Saw Everything: – e shtata, dhe e treta me radhë që do të nominohet për çmimin Booker – demaskon dhe përballë këtë mohim të përshtatur të bashkëfajësisë njerëzore. “Burri” në titull është Saul Adleri, historian. “Gjithçka” është edhe jeta e tij, edhe e jona: dashuritë dhe zhgënjimet e tij, një histori e Evropës së shekullit njëzetë e shikuar zhbirueshëm, dhe e mishëruar prej kujtimeve të fragmentuara të një mendje të rraskapitur nga jeta... (Më gjerësisht lexoni në Koha Ditore)
