Emri i tij përmbledh imazhin e një studiuesi të zakonshëm, por të veshur mirë, në një karrige me rrota, syze që i rrëshqasin deri mbi hundë, duar të kryqëzuara në prehër, të cilat ia ka rregulluar një kujdestar, këmbë në pantallonat e varura me kujdes në një kënd, këpucë që në mënyrë të çuditshme qëndrojnë në pjesën ku pushojnë këmbët.

Ndryshe prej trupit të tij të ngrirë, fytyra e tij ishte vazhdimisht në lëvizje, muskujt e faqeve e sytë lëviznin në mënyrë të shpejtë për t’i ndihmuar sistemit të komunikimit që e lidhte atë me botën.

Ata që e njihnin mirë kishin mësuar t’ia lexonin shprehjet e fytyrës: por jo zemërimin, kënaqësinë, neverinë, shikimin e tij “ngutu dhe bëje këtë punë”, që shfaqej në fotografitë e vendosura në ballinën e programit të funeralit të tij. Atij i duhej të përpiqej fort t’i mbante sytë e hapur, por buzëqeshja e tij mund ta ndriçonte universin.

Ky ishte Stephen Hawking. Ai vdiq në muajin mars, në moshën 76-vjeçare, pasi që kishte mbijetuar 55 vjet me sëmundjen, qysh kur e zbuloi në moshën 21-vjeçare, dhe kur i ishte thënë se i kishte vetëm edhe dy vjet jetë. “Mbijetesa” nuk është fjalë adekuate... (Më gjerësisht lexoni në Koha Ditore)

Gazetën Koha Ditore mund ta lexoni edhe online. Këtu mund të gjeni sqarimin se si mund të abonoheni.