Në kulmin e pushtimit të parë të fshehtë të Rusisë në Ukrainën lindore, në verën e vitit 2014, një grup zyrtarësh të lartë rusë u mblodhën në selinë e Ministrisë së Mbrojtjes.
Ata ishin aty për të takuar Yevgeny Prigozhin, një burrë me kokë të rruar dhe me ton të trashë, të cilin shumë në dhomë e njihnin vetëm si person përgjegjës për kontratat e ushqimit të ushtrisë, shkroi The Guardian.
Tani, Prigozhin kishte një lloj tjetër kërkese. Ai donte tokë nga Ministria e Mbrojtjes që mund ta përdorte për trajnimin e "vullnetarëve" të cilët nuk do të kishin lidhje zyrtare me ushtrinë ruse, por mund të përdoreshin ende për të luftuar luftërat e Rusisë.
Shumë në ministri nuk e pëlqyen mënyrën e Prigozhinit, por ai e bëri të qartë se kjo nuk ishte një kërkesë e zakonshme. “Urdhrat vijnë nga Papa”, u tha ai zyrtarëve të mbrojtjes, duke përdorur një pseudonim për Vladimir Putinin, i krijuar për të theksuar afërsinë e tij me presidentin.
Ky rrëfim për takimin, i cili nuk është raportuar më parë, është dhënë nga një ish-zyrtar i lartë i Ministrisë së Mbrojtjes me njohuri të drejtpërdrejta të diskutimeve.
“Në atë kohë, nuk mendoja shumë për projektin”, tha ish-zyrtari.
Në fakt, vendimet e marra atë ditë do të kishin një ndikim të madh në politikën e jashtme të Rusisë dhe aventurat e saj ushtarake në vitet në vijim. Ushtria e luftëtarëve me kontratë të Prigozhinit do të njihej si grupi Wagner dhe do të shihte veprime në Ukrainë, Siri dhe shumë vende afrikane.
Që nga vendimi për pushtim i Putinit vitin e kaluar në Ukrainë, Wagner është rifokusuar në fqinjin e Rusisë. Numri i tyre është ngritur në rreth 50,000 sipas inteligjencës perëndimore, përfshirë dhjetëra mijëra ish-të burgosur të rekrutuar nga burgjet e Rusisë, shpesh personalisht nga Prigozhini.
Prigozhini ka fituar reputacionin si komandanti më mizor mes atyre që udhëheqin pushtimin rus.
Pas vitesh operimi nën hije, ai qartë po e shijon vëmendjen si një nga më të fuqishmit dhe më të përfolurit e rrethit të Putinit. Ka qenë një ngjitje e jashtëzakonshme për dikë që dikur kaloi gati një dekadë në burg dhe që u bë një shitës “hotdogësh” pas lirimit të tij.
Për Prigozhinin, ata që e njohin spekulojnë se, as paraja dhe as fuqia nuk kanë qenë faktori i vetëm motivues, megjithëse ai ka grumbulluar mjaft nga të dyja gjatë rrugëtimit. Në vend të kësaj, thonë ata, ai është i shtyrë nga emocioni i ndjekjes, besimi se po lufton me elitat e korruptuara në emër të njeriut të zakonshëm dhe dëshira për të shtypur rivalët e tij.
Me kohë ai fitoi kontrata furnizimi të ushqimit për ngjarje të mëdha qeveritare dhe për shkolla në Moskë.
Ministria i ofroi tokë ku kompani të lidhura me Prigozhinin u ndërtuan duke vendosur baza për luftëtarë duke u fshehur në emrin se ishin kampe fëmijësh.
Një biznesmen që e njeh Prigozhinin nga vitet 1990, thotë me siguri të plotë se: Prigozhini nuk ndalet.
“Ai e kupton se shumë e urrejnë atë në sistem... kështu që ai e di se nëse ndalon, mund të jetë fundi për të. Ai nuk ka opsion. Nuk mund të kthehet prapa”.
© KOHA.
