“Janë krejt çka më ka mbetur prej tij, fëmijët dhe kujtimet, të cilat kurrë nuk do të shlyhen”.
“Është e padrejtë. Nuk duhej të ishte kështu. Nuk bëri asgjë keq. Ai nuk pati rast t’i shihte fëmijët, nuk pati rast t’i mbante në krah”.
Pyetje e gazetares: “A mund ta kujtosh bisedën e fundit që pate me burrin tuaj?”
“Ishte biseda më e gjatë qëkur filloi lufta. Në sekondat e fundit tentoi të thoshte diçka, por lidhja ishte e dobët. Tentova ta telefonoja përsëri, por nuk mund ta merrja lidhjen”.
“Kur e mësuam se isha shtatzënë ishim shumë të lumtur. Nuk po ecnim, po fluturonim nga gëzimi. Kur e kuptuam se ishin binjakë, lumturia u dyfishua. Ai fliste me bebet çdo ditë. I thashë ‘nuk mund të dëgjojnë’, por ai fliste afër barkut tim. Pastaj në telefon kishim kalendarin e shtatzënisë dhe çdo të hënë lexonim se si formoheshin bebet. Çfarë mund të dëgjonin apo si po formoheshin sytë dhe veshët. Ai po i priste bebet”.
“Fëmijët më përkujtojnë se duhet ta vazhdojmë jetën. ‘Nënë mund të jetojmë vetëm nëse kemi vëmendjen tënde’. Për këtë arsye fëmijët e mi i kam fuqi. Ata janë fuqia ime dhe unë jam guri i tyre. Por tani nuk kam përkrahje, sepse Bogdani ishte përkrahja ime dhe mbrojtësi im. Ishte gjithçka për mua”.
“Djemtë e mi, bebet e mia, peshqit e mi të vegjël. Nëna është këtu me ju”.
© KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.
