Aktori i njohur Enver Petrovci, i ftuar në podcastin PIKË të publicistit Veton Surroi, ka shpalosur mendimet e tij për dallimet thelbësore mes filmit dhe teatrit, duke theksuar besnikërinë e tij të përjetshme ndaj skenës teatrore.
"Unë shumë jam shkollu për me lujtë vetëm në film, por dashuria ime mbeti teatri. Ka një dallim shumë të madh – në teatër ti e kontrollon gjendjen, në film e kontrollon kamera, regjisori, montazha", u shpreh Petrovci.
Duke e krahasuar teatrin me operën dhe filmin me muzikën tallava, ai tha se “në teatër është e pamundur me luajt qeni mirë”, ndërsa në film “edhe majmuni mundet me luajt bukur” sepse, sipas tij, “në film luan montazha, jo aktori domosdoshmërisht.”
Petrovci rrëfeu edhe për përkushtimin e madh në gjuhë dhe diksion, që i mundësoi të luante role kryesore në të gjitha teatrot e ish-Jugosllavisë, në një gjuhë që nuk ishte amtare për të.
“Në film mundesh me u përmirësu, në teatër jo. Pa gjuhë s’ke kah shkon në skenë”, ka thënë Petrovci.
Petrovci rrëfen kohën kur Teatri Kombëtar u shndërrua në rezistencë gjatë okupimit
Aktori dhe regjisori Enver Petrovci, në një bashkëbisedim me publicistin Veton Surroi në podcastin PIKË, ka treguar se si teatri në Kosovë, në vitet e okupimit serb, u shndërrua në një formë të fuqishme rezistence kulturore.
Surroi e pyeti Petrovcin për kohën e okupimit kur Teatri ishte i vetmi institucion kulturor funksional.
“Vetë situata na futi në lojë, se çdo institucion kulturor u mbyll. Teatri Kombëtar i Prishtinës funksiononte vetëm formalisht, nuk punonte asgjë serioze”, ka thënë Petrovci, duke kujtuar se si nga përvoja e marrë në ish-Jugosllavi nisi të rindërtojë teatrin nga e para.
Me përkushtim të plotë, ai investoi vetë në infrastrukturën e teatrit, duke blerë, siç tregon, drita nga Lubjana, karrika nga Sarajeva, perdet nga Gjakova dhe pajisje të tjera nga Beogradi.
“Pas një viti e dy muajsh, filloi me punu teatri”, ka thënë ai, duke shtuar se ishte përkushtimi i aktorëve me shpirt që e bëri të mundur funksionimin e një institucioni artistik në kohë represioni.
Petrovci kujtoi edhe bashkëpunimin me emra të njohur si Faruk Begolli dhe Teki Dervishi.
“U thashë: Detyra e juve është me pi kafe çdo mëngjes – edhe kishin rrogë të mirë – se pa njerëz që e duan këtë punë, nuk ka teatër”, ka deklaruar aktori.
Duke e krahasuar atmosferën e krijuar me “Ateljenë 212” të Beogradit, një hapësirë ikonike e mendimit të lirë dhe debatit të thellë artistik, Petrovci theksoi se përmes teatrit, u mbajt gjallë jo vetëm kultura, por edhe vetë identiteti shpirtëror i një populli nën shtypje.
