Masakra e Mejës: “Trupat e familjarëve na i sollën në thasë, i gjuanin si dru në Merdar”
Sot janë bërë 24 vjet nga masakra e Mejës së Gjakovës, më e madhja që ndodhi gjatë luftës në Kosovë. 376 civilë, përfshirë edhe të mitur, u ndanë nga kolona që ishte nisur për Shqipëri dhe pas torturave nga forcat serbe, u vranë. Të mbijetuar e familjarë të viktimave rrëfejnë tmerrin e 27 prillit 1999
Valon Rexha ishte nëntë vjeç kur në fshatin Mejë të Gjakovës u bë dëshmitar i terrorit nga forcat serbe, masakrës më të madhe gjatë luftës në Kosovë.
Babai, gjyshi e familjarë të tjerë iu morën me forcë nga kolona që ishte nisur për në Shqipëri e u vranë së bashku me mbi 370 burra e djem.
Rexha i ka të freskëta kujtimet e mëngjesit të 27 prillit 1999.
“Vetëm e kanë pa çdo mashkull që është në kerr ose në mjetin bartës, ti, ti, ti në tokë edhe veç menjëherë është dashur, më kujtohet si sot prej rrugës veç me vrapu te një shteg që ka qenë edhe ka qenë një lëndinë ku kanë qenë të gjithë të ulën me duar mbrapa”, ka kujtuar ai.
Duke i lënë pas e pa ditur se çfarë do të ndodhë me ta, drejtimin e karrocës me kuaj të mbushur me familjarë e mori motra e Valonit, atëkohë 13-vjeçare. Për katër vjet, babai e gjyshi i tij ishin të zhdukur.
Fatin e tij – të shpëtojë - nuk e pati djali i Musa Beqirajt, Arsimi. Se djali i tij 16-vjeçar ishte në mesin e 376 personave të vrarë në Mejë, Beqiraj e kuptoi një vit më vonë, pasi doli nga burgu në Serbi.
Beqiraj me familjarë të tjerë për vite me radhë u mbajtën nën ethe, derisa eshtrat e të dashurve të tyre, në grupe-grupe u kthyen në Kosovë.
“Në Merdar nuk na kanë kallxu aty veç s`dishim kurgjo. Vec kur na i bijshin në thasë edhe veç i gjujshin ata serbët sikur naj far druni a far diçka, a far thesi të millit, veç i gjujshin e nuk dijshim kush është e çka është”, ka rrëfyer Beqiraj.
Emocionet e tradhtojnë teksa flet për periudhën pesëvjeçare kur nuk dinte asgjë për fatin e djalit.
“Është shumë rënd për babë e për nanë, është shumë ron se je veç në pritje, je tu këqyr çdo lëvizje, çdo hymje, çdo dalje në shpi tane, pret diçka me të thanë dikush e masi janë dalë bile boll që po vijmë po pushojmë kapak qetu edhe mërzitu ç`mërzitu, jeta vazhdon, çka me bo, ski çka me bo, veç jemi mërzitun shumë”.
Bashkëmoshatar me Arsimin ishte edhe djali i Selim Zyberit nga fshati Molliq i Gjakovës. Tri ditë pa i mbushur të 17-at, Arbëri u vra nga forcat serbe. Së bashku me të u vranë edhe vëllai, nipi e kushëri të afërm të Zyberit.
Momenti më i vështirë thotë se ishte kur i tregoi gruas për gjetjen e trupit të Arbërit.
“Jam shku, i thash Sevdije, tha fol a a erdhe a thash po, zoti të lashtë shënosh për djalë, djalin na e kanë vra, na duhet me u bo të fortë me prit e me përcjellë njerëzit që vijnë për ngushëllime, nuk jemi të vetmit na por na e dijmë që çfarë na ka bo Serbia”, ka treguar Zyberi.
Pranë varrit të Arbërit, Zyberi nuk arriti ta varrosë vëllain, pasi një pjesë e trupit të tij është gjetur në Mejë, e mbetjet mortore janë kompletuar më vonë.
Që të tri familjet: Rexha, Beqiraj e Zyberi, janë të pakënaqura me atë që institucionet kanë bërë për masakrën e Mejës.
KOHA ka dërguar pyetje në Prokurorinë Speciale lidhur me hetimet për këtë masakër, por nuk ka marrë përgjigje.
