Mbushja e boshllëkut të financave mjedisore

Ky boshllëk ka pasur pasoja shkatërruese. Me fillimin e kësaj dekade bota kishte dështuar të arrinte të paktën një synim nga disa prej synimeve të Aichit të vitit 2010, projekt botëror për ruajtjen e biodiversitetit. Tani një plan tjetër është vënë në lëvizje

Nëse doni të kuptoni zgjedhjet politike, thuhet, “ndiqni paratë”. Frymëzuar nga kjo thënie, ne në The Nature Conservancy (në partneritet me Institutin Paulson dhe Qendrën Cornell Atkinson për Qëndrueshmërinë) i përdorëm numrat për të parë se sa do të kushtonte për të ruajtur biodiversitetin - larminë dhe bollëkun e jetës në Tokë.

Zbuluam se teksa bota shpenzon 124 deri në 143 miliardë dollarë në vit (që nga viti 2019) për aktivitetet ekonomike që përfitojnë nga natyra, ajo shpenzon shumë më tepër për aktivitetet që e dëmtojnë tokën. Për më tepër, për të mbrojtur dhe pastaj për të filluar restaurimin e natyrës ne duhet urgjentisht të mbyllim boshllëkun financiar vjetor nga 598 deri në 824 miliardë dollarë.

Ky boshllëk ka pasur pasoja shkatërruese. Me fillimin e kësaj dekade bota kishte dështuar të arrinte të paktën një synim nga disa prej synimeve të Aichit të vitit 2010, projekt botëror për ruajtjen e biodiversitetit. Tani një plan tjetër është vënë një lëvizje. Gjatë dy vjetëve të fundit shkencëtarët dhe zyrtarët qeveritarë kanë hartuar një kuadër të ri global të objektivave për menaxhimin e natyrës deri në vitin 2030, që do të miratohet në konferencën e radhës të Konventës së Kombeve të Bashkuara për Diversitetin Biologjik (CBD COP15) në Kunming, Kinë, pjesa e parë e së cilës është planifikuar për muajin tetor.

Kuadri CBD-së, si ai i marrëveshjes së Parisit për klimën e vitit 2015, do të sinjalizojë ambicien e qeverisë, përcakton përparësi të qarta për veprim dhe do të tregojë se çfarë duhet të bëjë sektori privat për të mbështetur objektivat globale. Hulumtimi ynë tregon, megjithatë, se ndalimi i krizës së biodiversitetit do të kërkojë mbështetjen e këtyre objektivave të reja ambicioze me plane financimi po aq ambicioze.

Për këtë qëllim raporti ynë rekomandon mënyra të ndryshme për të gjetur paratë e nevojshme për të rindërtuar një ekonomi që mbështet natyrën. Hendeku financiar duhet të mbyllet nga të dyja anët - duke zvogëluar nevojën financiare dhe duke rritur flukset financiare. Së pari, ne duhet të ndërpresim ose ridrejtojmë aktivitetin ekonomik që dëmton në mënyrë të vazhdueshme natyrën. Ndërsa qeveritë në të gjithë botën ofrohen afërsisht 530 miliardë dollarë në vit subvencione dhe mbështetje për fermerët, vetëm 15% e këtyre stimujve mbështesin rezultate të qëndrueshme.

Më keq, shumica e tyre mund të çojnë në përdorimin e tepërt të plehrave ose konvertimin e tokës (ndër shumë efekte të tjera të çoroditura që degradojnë natyrën).

Së dyti, duhet të jemi më kreativë se si gjenerojmë fonde të reja për të mbrojtur dhe këndellur natyrën. Gjithashtu kemi nevojë për rregullim më të mirë për të siguruar që nuk ka humbje neto të natyrës. Teksa ndërtojmë infrastrukturën e re për ekonomi me karbon të ulët, duhet të shmangim dëmtimin e natyrës sa më shumë që të jetë e mundur dhe të kompensojmë efektet vërtet të pashmangshme, duke rivendosur ose mbrojtur ekosistemet në vende të tjera.

Brenda sektorit privat ka hapësirë ​​të mjaftueshme për rritje në mjetet e financimit të gjelbër, siç janë obligacionet me ndikim në mjedis dhe huat e gjelbra me interes të ulët që financojnë nismat për rritjen e biodiversitetit. Por për të realizuar këtë potencial qeveritë duhet të krijojnë kushtet e duhura për investime më të mëdha private duke zhvilluar dhe zbatuar mekanizma që kërkojnë që industritë të vlerësojnë natyrën në operacionet e tyre dhe në të gjithë zinxhirët e tyre të furnizimit.

Së fundi, duhet të vendosim shpenzimet tona aktuale në mënyrë më efikase. Shkëmbinjtë koralorë, pyjet, ligatinat dhe ekosistemet e tjera ofrojnë habitate të shëndetshme e të qëndrueshme dhe ofrohet mundësia e pajisjes së komuniteteve me shërbime natyrore të menaxhimit të ujit dhe mbrojtjes bregdetare. Kjo “infrastrukturë natyrore” ndonjëherë është edhe më efektive në kosto sesa zgjidhjet e krijuara “të hirta” si digat dhe muret e përmbytjeve.

Mbrojtja dhe rivendosja e ekosistemeve natyrore jo vetëm që ruan biodiversitetin, por gjithashtu ndihmon në thithjen e gazrave serrë dhe ndërtimin e elasticitetit ndaj efekteve të ndryshimit të klimës. Kriza e biodiversitetit është e lidhur ngushtë me krizën e klimës. Zgjidhjet natyrore të klimës (ruajtja, restaurimi dhe menaxhimi më i mirë i ekosistemit) kanë potencialin për të mbuluar një të tretën e reduktimeve vjetore të emetimeve të nevojshme për të mbajtur ngrohjen globale edhe nën 2 gradë celsius.

Drafti i parë i planit të ri global të veprimit të biodiversitetit thekson rëndësinë e mbylljes së hendekut financiar vjetor prej 700 miliardë dollarësh deri në vitin 2030. Ai kërkon një reduktim prej 500 miliardë dollarësh në flukset e dëmshme financiare në të gjithë sektorët dhe një mobilizim prej 200 miliardë dollarësh më shumë në vit në rrjedhat financiare.

Këto objektiva financiare janë partnerë të nevojshëm për objektivat e qëndrueshmërisë sektoriale, ku fushat kritike janë bujqësia, infrastruktura dhe shërbimet financiare. Synimi 15 i planit të veprimit u kërkon të gjitha bizneseve të
“vlerësojnë dhe raportojnë mbi varësitë dhe ndikimet e tyre në biodiversitetin, dhe të zvogëlojnë në mënyrë progresive ndikimet negative me të paktën gjysmën dhe të rrisin ndikimet pozitive”.

Për më tepër, ministrat e financave të G7-ës kanë miratuar Task Forcën e re për shpalosjet financiare të lidhura me natyrën, e cila ka nxitur shumë firma të mëdha financiare të forcojnë raportimin e tyre mbi ndikimet e pasurive të tyre në biodiversitet (të ngjashme me raportimin tashmë të mandatuar të klimës). Të gjithë këta janë hapa në drejtimin e duhur, por flukset kryesore financiare duhet të harmonizohen plotësisht me rezultatet pozitive të natyrës, siç po ndodh tashmë në lidhje me dekarbonizimin.

Për ta kthyer synimin në zbatim, kuadri i ri i biodiversitetit duhet të kërkojë nga vendet që të zhvillojnë plane kombëtare të financimit të biodiversitetit, që do të identifikojnë dhe më pas do të mbyllin boshllëqet e financimit kombëtar, do të harmonizojnë të gjitha flukset financiare publike dhe private dhe kurdo që munden do të ndihmojnë me përpjekje të ngjashme përtej kufijve të tyre. Këto reforma të politikave dhe buxhetet e tyre të lidhura do të duhej të përfshinin alokime specifike për komunitetet indigjene dhe lokale që kontribuojnë në ruajtjen e biodiversitetit.

Vendet në zhvillim do të kenë nevojë për ndihmë financiare. Kjo mund të sigurohet duke dyfishuar flukset e ndihmës së huaj nga mesi i kësaj dekade (diçka që vendet donatore në të vërtetë ia dolën ta bënin në vitet 2010), dhe duke alokuar deri në 30% të ndihmës klimatike për zgjidhje të bazuara në natyrë, siç janë vendet si Franca dhe Mbretëria e Bashkuar e ka bërë tashmë.

Së fundi, veprimi në pjesën e përparme të shtëpisë është kritik. Ne kemi nevojë që vendet të shpenzojnë më shumë brenda vendit për të zvogëluar emetimet e tyre, për të krijuar elasticitet, për të mbrojtur biodiversitetin dhe për të shpenzuar më pak në përgjithësi për aktivitete që dëmtojnë natyrën dhe klimën.

Ndjekja e parave nuk është më e mjaftueshme. Ne duhet të marrim një dorë aktive në ridrejtimin e tij.

(Andrew Deutz është drejtor i Global Policy, Institutions and Conservation Finance në “The Nature Conservancy”. Ky koment është i shkruar për rrjetin botëror të gazetarisë “Project’s Syndicate”, pjesë e të cilit është edhe gazeta “Koha Ditore”).