Enver Petrovci nuk luante, ai nderonte praninë

Kundërshtimi i fjalës së zbrazët, i interpretimit të rremë, i heshtjes që pranon

Ai nuk ikte pas rolit; ai i jepte rolit një qenie që nuk e kishim parë kurrë më parë në trevat tona. Në një kohë kur teatri shpesh bëhet strehë për të harruar, ai, me rolet e tij, e ktheu teatrin në një vend për të kujtuar. Ai i përkiste një kohe kur fjala shërbente për të mashtruar. Enveri e përdorte fjalën për të shpërfaqur gjendjen, jo për ta mbuluar.

Ishte artist i kundërshtimit — por jo me zhurmë. Me kthjelltësi. Me qëndrim. Me refuzim të zbukurimit. Me besimin tek e vërteta, edhe kur ajo digjte.

Koha e fundit e jetës së tij, e rënduar në trup, nuk ia zbuti as shpirtin, as mendimin.

Përkundrazi.
Të bënte të ndieje se njeriu, në fund, është ajo që mbetet kur gjithçka tjetër bie.
Kur skena mbyllet. Kur duartrokitjet ndalen. Kur lavdia hesht.

Çfarë mbetet te ai?

Fjala e saktë. Zëri i brendshëm. Prania që të detyron të qëndrosh drejt.

Në një botë që do të harrojë shpejt, Enver Petrovci ishte kujtesë.

Në një botë që kërkon spektakël, ai ishte substancë.

Në një kohë kur të gjithë kërkojnë të duken, ai zgjodhi të jetë.

E kjo është më shumë se art — është akt i rrallë qenieje.