Heshtja në libër është diçka e vjetër e qesharake. Përdorimi i saj pa karar do të bëjë që lexuesi të bëhet pishman e të kërkojë paratë prapa.
Po u përdor pak, atëherë çfarë mbetet nga suspensa, misteri e drama? Në letërsi sikundër edhe në jetë, ka shumë për t’u mësuar nga ajo që është lënë pa u thënë. Për letërnxirës, heshtja është dhuratë. Pavarësisht nëse vjen në formën e personazheve të kredhura në heshtje apo atyre që angazhohen për t’i heshtur zërat që cilësohen të rrezikshëm, ka veçse pak autorë që nuk i janë qasur çështjes për ta paraqitur sa më mirë…asgjënë. Gjithnjë më ka fascinuar heshtja. Si fëmijë e adoleshente e zhurmshme, kam parë disa vetulla të harkuara kur vendosa të shkruaja temën e diplomës për trepikëshin në letërsinë moderne. Nëse do të identifikoja një tipar përbashkues në librat e renditur më poshtë, ajo do të ishte mënyra sesi lexuesit shtrëngohen të punojnë më fort kur ballafaqohen me një qetësi të papërshkueshme.
“Titus Andronicus” nga William Shakespeare: Pasi ishte përdhunuar brutalisht, të bijës së Titusit, Lavinia, i është prerë gjuha dhe janë këputur duart ashtu që të mos e thotë se kush është përgjegjësi për sulmin. E gjymtuar dhe e zhveshur nga dëlirësia e vlertë, pafuqia e Lavinias bëhet simbol i fortë i heshtjes së grave të çnderuara.
“The Silence of the Girls” nga Pat Barker: Barker e ritregon Iliadën kryesisht nga perspektiva e Briseidës, gruaja që iu dha si trofe Akilit. Me rrëfimin në duart e saj, nuk mund të fshihesh askund nga mizogjenia e Greqisë së vjetër. Ajaksi mund të bindet se “heshtja bëhet grua”, por falë rrekjes së Barkerit që këta zëra të heshtur nga historia ne e kuptojmë se sa rezonancë moderne kanë këto rrëfime klasike në kohën e “#MeToo”.
“A Quiet Kind of Thunder” nga Sara Barnard: Kur Steffi, një memece, takon Rhysin, një nxënës i shurdhër në shkollën e saj, botët e tyre nisin të hapen. Për Steffin, prospekti i të folurit është i përshkuar me stres dhe Barnardi sjell një qëmtim të ndjeshëm të kësaj çështjeje për një audiencë të re.
