Rrjedha dhe koha e humbur

Kosova është një laborator i mendjes dhe reflektimit ekzistencial, ku çdo tingull është bërë ide, çdo heshtje një sistemin i shembur, dhe ku metaforat nuk janë vetëm figura letrare, por mjete të të kuptuarit të një realiteti që sfidon logjikën dhe strukturën

Kosova po përjeton një vakum politik dhe institucional. Mbi nëntë muaj me qeveri në detyrë, shumica e institucioneve pa bartës të qartë dhe arsimi pothuajse i rrënuar, krijojnë një ambient ku individi ndjehet i humbur, si një insekt në labirintin e vetëdijes së trazuar.

Ky boshllëk nuk është thjesht mungesë administrimi. Është një fenomen filozofik, ku heshtja dhe veprimi, absurdi dhe rregulli, ekzistenca dhe humbja përplasen në mënyrë të pandalshme. Në këtë kontekst, mendja e qytetarit duket si një banjo e trazuar, ku tubat përfaqësojnë arteriet e jetës sociale, dhe lavamani simbolizon vetëdijen që përpiqet të kuptojë rrjedhën e pandalshme të kohës.
Simfonia e ujit që rrjedh pa pushim bëhet metaforë e realitetit politik dhe social, ku rrjedha vazhdon pavarësisht mungesës së drejtimit, dhe çdo përpjekje për ta stabilizuar situatën duket e pafuqishme.
Kryeministri, figura e pritur shumë nga qytetaria si simbol i mendjes së zgjuar dhe përgjegjësisë, dështoi në mënyrë evidente, me ministra jo të denjë për katër e më shumë vite qeverisje. Tash e nëntë muaj nuk iu ofrua dhe nuk gjeti asnjë subjekt politik për bashkëqeverisje. Dështimi më i madh i rrëmujës që mbart Kosova i takon Kryeministrit, i cili, pavarësisht aftësive dhe pritshmërive, mbetet i pafuqishëm për të vendosur rend në kaosin e institucioneve.

Pasqyra e lodhur që reflekton nga ana e pasme tregon një realitet pa fytyrë, ku rregulli shpërbëhet. Koha duket nga vetvetja, dhe pastërtia e rrejshme nuk mund të mbulojë rrëmujën ekzistenciale që përjeton qytetari. Lapsi i jetës, që shkruan, fshin dhe harron, është metafora e institucioneve që humbasin kuptimin e ekzistencës së tyre dhe të individëve që përpiqen të regjistrojnë një realitet që shpërbehet përpara syve të tyre.

Arsimi, i cili duhet të ishte kolona e qytetarisë dhe qytetarit të vetëdijshëm, është i brishtë dhe i pabindur ndaj nevojave reale. Nxënësit dhe studentët mësojnë të përshtaten, jo të kuptojnë rrjedhën e jetës dhe të mendimit kritik. Qytetari është shndërruar në insekt. Institucionet janë fantazma ku rrjedha e ujit nuk mund të ndalet. Fryma e vetëdijes mund të gjendet vetëm në përpjekjen për të kuptuar rrëmujën dhe për ta interpretuar realitetin. Kryeministri mbetet figura e një mendjeje të zgjuar në labirint, i pritur shumë nga qytetaria, por i pafuqishëm për të sjellë rend dhe bashkëqeverisje efektive.

Rregulli nuk është i dhënë. Ai duhet të ripërcaktohet, të interpretohet dhe të rivendoset nga vetëdija aktive. Në rrjedhën e përhershme të rrëmujës, individi mëson të ndjejë jetën, të kuptojë absurditetin e heshtjes dhe të krijojë ekuilibrin e përkohshëm që i lejon të lëvizë në mes të kaosit.
Kosova është një laborator i mendjes dhe reflektimit ekzistencial, ku çdo tingull është bërë ide, çdo heshtje një sistemin i shembur, dhe ku metaforat nuk janë vetëm figura letrare, por mjete të të kuptuarit të një realiteti që sfidon logjikën dhe strukturën.

Në këtë simfoni rrëmujash, pritshmëria ndaj udhëheqësit dhe paaftësia e tij bashkohen në një tension të pandashëm, ku përgjegjësia dhe absurdi përplasen, duke lënë individin të gjejë rrjedhën e vet, të kuptojë pasqyrën e pasme, dhe të vijojë të ecë, edhe kur rendi duket i pamundur.