Dëshpërimi në sytë e prindërve që shesin fëmijët e tyre në Afganistan

Në një vendbanim të madh të kasolleve me tulla balte në Afganistanin perëndimor që strehon njerëz të zhvendosur nga thatësira dhe lufta, një grua po lufton për të shpëtuar vajzën e saj.

Burri i Aziz Gul e shiti vajzën 10-vjeçare për martesë pa ia thënë gruas së tij, duke marrë një parapagim që të mund të ushqente familjen e tij me pesë fëmijë. Pa ato para, i tha ai, të gjithë do të vdisnin urie. Ai duhej të sakrifikonte një për të shpëtuar pjesën tjetër.

Shumë nga numri në rritje i njerëzve të varfër të Afganistanit po marrin vendime të dëshpëruara si këto, ndërsa kombi i tyre shkon në një vorbull varfërie.

Ekonomia e vendit të varur nga ndihma ishte tashmë në rënie kur talebanët morën pushtetin në mes të gushtit mes një tërheqjeje kaotike të trupave të SHBA-së dhe NATO-s. Komuniteti ndërkombëtar ngriu asetet e Afganistanit jashtë vendit dhe ndaloi të gjitha financimet, duke mos dashur të punonte me një qeveri talebane duke pasur parasysh reputacionin e saj për brutalitet gjatë sundimit të saj të mëparshëm 20 vjet më parë.

Pasojat kanë qenë shkatërruese për një vend të goditur nga katër dekada lufte, një thatësirë ​​ndëshkuese dhe nga pandemia e koronavirusit. Legjionet e punonjësve të shtetit, përfshirë mjekët, nuk janë paguar prej muajsh. Kequshqyerja dhe varfëria kërcënojnë më të rrezikuarit dhe grupet e ndihmës thonë se më shumë se gjysma e popullsisë përballet me mungesa akute ushqimore.

"Dita ditës, situata po përkeqësohet në këtë vend, dhe veçanërisht fëmijët po vuajnë", ka thënë Asuntha Charles, drejtoreshë e organizatës së ndihmës “World Vision” në Afganistan, e cila drejton një klinikë shëndetësore për njerëzit e zhvendosur jashtë qytetit perëndimor të Heratit.

“Sot më është thyer zemra kur pashë se familjet janë të gatshme të shesin fëmijët e tyre për të ushqyer anëtarët e tjerë të familjes”, shtoi Charles. "Pra, është koha e duhur që komuniteti humanitar të ngrihet dhe të qëndrojë me popullin e Afganistanit".

Organizimi i martesave për vajza shumë të reja është një praktikë e shpeshtë në të gjithë rajonin. Familja e dhëndrit - shpesh të afërm të largët - paguan para për të nënshkruar marrëveshjen dhe fëmija zakonisht qëndron me prindërit e saj derisa të jetë të paktën rreth 15 ose 16 vjeç.

Por Gul, në mënyrë të pazakontë në këtë shoqëri thellësisht patriarkale, të dominuar nga meshkujt, po reziston. E martuar vetë në moshën 15-vjeçare, ajo thotë se do të vriste veten nëse vajza e saj, Qandi Gul, merret me forcë.

Gul e kujton mirë momentin kur mësoi se i shoqi kishte shitur Qandin. Për rreth dy muaj, familja kishte mundur të hante. Më në fund, ajo e pyeti të shoqin se nga erdhën paratë dhe ai i tha asaj.

“Zemra ime pushoi së rrahuri. Do të doja të kisha vdekur në atë kohë, por ndoshta Zoti nuk donte që unë të vdisja", tha Gul. Qandi u ul pranë nënës së saj, me sytë e saj ngjyrë lajthi që vështronin me turp nga poshtë shamisë së saj bojë qielli. “Sa herë e kujtoj atë natë...vdes dhe kthehem në jetë. Ishte kaq e vështirë”.

Ajo e pyeti të shoqin pse e bëri këtë.

“Ai tha se donte të shiste një dhe të shpëtonte të tjerët". ‘Të gjithë do të kishit vdekur në këtë mënyrë’, (tha ai.) Unë i thashë, ‘Vdekja ishte shumë më mirë se ajo që ke bërë’".

Gul mblodhi komunitetin e saj, duke i thënë vëllait të saj dhe pleqve të fshatit se burri i saj e kishte shitur fëmijën e saj pas shpine. Ata e mbështetën atë dhe me ndihmën e tyre ajo siguroi një "divorc" për fëmijën e saj, por vetëm me kusht që ajo të kthejë rreth 1,000 dollarë që mori burri i saj.

Janë para që ajo nuk i ka. Burri i saj iku, ndoshta nga frika se Gul mund ta denonconte atë tek autoritetet. Qeveria talebane njoftoi kohët e fundit një ndalim për detyrimin e grave për martesë ose përdorimin e grave dhe vajzave si argumente shkëmbimi për të zgjidhur mosmarrëveshjet.

Tani e vetme, Gul i lë fëmijët me nënën e saj të moshuar, ndërsa ajo shkon të punojë në shtëpitë e njerëzve. Djali i saj 12-vjeçar punon duke mbledhur shafran pas shkollës. Mezi mjafton për t'i mbajtur të ushqyer dhe sezoni i shafranit është i shkurtër, vetëm disa javë në vjeshtë.

"Ne nuk kemi asgjë", tha Gul.

Në një pjesë tjetër të të njëjtit kamp, ​​babai i katër fëmijëve, Hamid Abdullah po shiste gjithashtu vajzat e tij të vogla për martesa të rregulluara, të dëshpëruar për para për të trajtuar gruan e tij të sëmurë, shtatzënë me fëmijën e tyre të pestë.

Abdullahu ka marrë hua para për të paguar trajtimet e gruas së tij dhe nuk mund t'i kthejë ato, tha ai.

Në këtë gjendje, nga organizata “World Vision” thonë se ndihmat humanitare në Afganistan janë jashtëzakonisht të nevojshme, për të mos thënë jetike.