Ishte tetori i vitit 2016 dhe Gopal Povar doli të shëtiste në fushat e sheqerit, kur shefi e thirri në telefon. Fshati i tij në Nirankal, 38 kilometra larg, ishte sulmuar, do t’i thuhej atij.

Sezoni i korrjeve porsa kishte nisur dhe shumica e burrave të fshatit – pjesëtarë të fisit nomad vanarmare – po punon për një pronar toke punë të rëndë. Ata kalonin netët e nxehta në tenda najloni dhe ktheheshin vetëm gjatë fundjavave në shtëpi. Por rreth pesëdhjetë fëmijë dhe disa pleq kishin mbetur në fshat dhe ndodheshin aty kur do të sulmohej fshati.

Ishte mesditë kur Gopali mori vesh lajmin dhe i nxehti ishte përcëllues. Fëmija i porsalindur i tij ishte nën hije në afërsi. Por i madhi prej fëmijëve ishte kthyer në fshat. Një ditë e mundimshme pune sillte vetëm 79 centë amerikanë në ditë dhe mundësinë për të mbetur përsëri i uritur. Por Gopali menjëherë nisi udhëtimin prej pesë orësh në këmbë drejt shtëpisë. Gjatë gjithë kohës, kishte vetëm një gjë në mendje: “Askush nuk do të na mbajë anën. Për ta, ne as që ekzistojmë”.

“Familje e madhe”

Fshati i Gopalit është vetëm njëri prej tri fshatrave në Goa. Shtrihet në këmbët e kodrave të Ghatsit Perëndimor. Rrugët që çojnë drejt tij rrethohen me pemë të ndryshme. Pyjet prej akacie shtrihen pafundësisht. Është një vend i paprekur, i qetë, pa trafik e turistë, edhe pse nuk ndodhet më shumë se nëntë kilometra nga qyteti dinamik Ponda.