Hipokrizia e internetit e Indisë

Si demokracia më e madhe e botës, India konsiderohet gjithandej si një prej “përcaktuesve digjitalë” në debatet për normat kibernetike. Por, vendimet e Qeverisë së Modit lidhur me përdorimin e interneti bien ndesh me deklaratën e nënshkruar muajin e kaluar. India nuk mund të hajë me dy lugë

Në samitin e muajit të kaluar të shtatë shteteve më të zhvilluara, India iu bashkua njëmbëdhjetë nënshkruesve të tjerë, nga Kanadaja, Bashkimi Evropian e deri te Koreja Jugore, për të nxjerrë një deklaratë me të cilën afirmojnë “bindjen e përbashkët në shoqëri të hapur, vlera demokratike dhe multilateralizëm”. Deklarata theksonte përkushtimin e firmëtarëve për rregullat dhe normat ndërkombëtare të lidhura me “lirinë e shprehjes, online dhe offline” dhe identifikonte “ndërprerjen e internetit për motive politike”, si kërcënim ndaj lirisë dhe demokracisë. Sipas këtij përkufizimi, India më nuk mund të konsiderohet model i vlerave demokratike.

Potenciali i internetit si një forcë për të mirë është i njohur tashmë, jo vetëm për qytetarët e Indisë. Gjatë valës së dytë shkatërruese të pandemisë së koronavirusit, kur dështuan shërbimet publike, indianët përdorën platformat e mediave sociale, si Twitter dhe WhatsApp si burime të rëndësishme për masat e gjera.

Indianët gjithashtu platformat e tilla për të organizuar dhe mobilizuar përkrahje për protestat kundër reformave agrikulturore kundërthënëse dhe Amendamentit të ligjit diskriminues të shtetësisë. Por partia në pushtet, Bharatiya Janata, e cilësoi këtë si të papranueshme, dhe Qeveria e kryeministrit Narendra Modi vazhdimisht anuloi qasjen online nën maskimin e “ruajtjes së sigurisë publike”.

Në fakt prejse partia BJP erdhi në pushtet më 2014, internetin e ka ndërprerë 521 herë. Por, për shkak se ndërprerjet janë instrument i ashpër, Qeveria po mundohet të krijojë kontroll më konsistent se si mund të operojë interneti, nëpërmjet Rregullave të Informacionit Teknologjik më 2021.

Fuqizuar në shkurt pa konsultime të nevojshme publike e debat parlamentar, dokumenti i jep Qeverisë indiane të drejtën e mbylljes së përmbajtjes online. Kjo përfshin edhe detyrimin e platformave të internetit që të heqin postime ose xhirimet që konsiderohen si shpifje, me gjuhë të urrejtjes ose në kundërshtim me integritetin dhe sovranitetin e vendit.

Rregullat instruktojnë gjithashtu kompanitë e mediave sociale që të emërojnë shefa ekzekutivë me qëndrim në Indi, që do të mund të mbaheshin përgjegjës për çfarëdo shkeljeje të mundshme. Dhe mbase më e rënda është se shërbimeve të mesazheve u kërkohet të zbatojnë “gjurmimin” e të gjitha mesazheve që dërgohen nëpërmjet shërbimeve të tyre, rrjedhimisht duke thyer rregullat e enkriptimit që i përdorin platformat e ndryshme për përdoruesit e tyre.

Afërmendsh, Qeveria e Indisë ngulmon se po vepron me qëllimet më të mira: për të frenuar krimin dhe për të ruajtur sigurinë e grave dhe të fëmijëve. Në fakt, po e bën pikërisht të kundërtën. Me sulmin kundër enkriptimit, po kërcënon sigurinë e popullit të Indisë, përfshirë edhe shtresat më të cenueshme.

Enkriptimi është mekanizmi më i fuqishëm dhe më i përhapur për të siguruar privatësinë dhe sigurinë për përdoruesit e internetit. Enkriptimi dërgues-marrës – që siguron se askush tjetër pos dërguesit dhe marrësit nuk mund ta dekriptojnë dhe lexojnë – është standard ari për sigurinë e internetit. Kur dobësohet ose thyhet, rreziqet e eksploatimit kriminal, përgjimit të paligjshëm dhe abuzimit, mund të rrezikojnë edhe sigurinë personale edhe atë kombëtare. Debati nuk është thjesht ndërmjet privatësisë dhe sigurisë. Në fakt, Qeveria po i sakrifikon të dyja.

Nuk është e habitshme se rregullat e reja janë kritikuar me të madhe. Twitter, zyrat e të cilit në Indi janë bastisur nga policia në maj pasi platforma i konsideroi postimet e një zyrtari të Qeverisë si “media e manipuluar”, i përshkroi rregullat si “kontroll të rrezikshëm”.

WhatsApp nga ana e vet ka paditur Qeverinë indiane, duke pretenduar se kërkesa për gjurmim përbën shkelje të rregullave të enkriptimit. Meqë kompania nuk mund të parashikojë se cilat mesazhe mund të jenë subjekt i urdhrit për gjurmim, thuhet në padi, do të duhet të identifikojë prejardhjen e çdo mesazhi gjithnjë në platformën e vet.

Fundja, rregullat janë jokushtetuese, thuhet në padi, sepse shkelin privatësinë pa kaluar nëpër testin e nevojshëm trefazor, të përcaktuar në një verdikt të vitit 2017 nga Gjykata Supreme, që u mor me legalitetin, domosdoshmërinë dhe proporcionalitetin. Edhe pikat e tjera të padisë merren me argumente të ngjashme.

Kompanitë e teknologjisë nuk janë të vetme në kundërshtimin e rregullave të inxhinierisë teknologjike. Tre raportues specialë të Kombeve të Bashkuara – për promovimin dhe mbrojtjen e së drejtës së lirisë së opinionit dhe shprehjes, për të drejtën e lirisë së tubimit paqësor dhe mbledhjes, dhe për të drejtën e privatësisë – i kanë bërë thirrje Indisë të tërhiqet, të rishikojë dhe të rivlerësojë aspekte të rregullave. Sikur është shkruar, raportuesit vlerësojnë se rregullat janë jokonsistente me normat e të drejtave ndërkombëtare të njeriut të mishëruara në Konventën ndërkombëtare të të drejtave politike dhe civile, traktat që India e ka ratifikuar më 1979.

Letra e raportuesve spikat edhe faktin se gjuha e dykuptimshme e rregullave lë hapësirë për abuzim. Dhe ekspertët kanë theksuar se gjurmimi, pos që përbën rrezik për sigurinë dhe privatësinë, nuk pritet as të jetë efikas.

Si demokracia më e madhe e botës, India konsiderohet gjithandej si një prej “përcaktuesve digjitalë” në debatet për normat kibernetike. Por, vendimet e Qeverisë së Modit lidhur me përdorimin e interneti bien ndesh me deklaratën e nënshkruar muajin e kaluar. India nuk mund të hajë me dy lugë.

(Autorja është menaxhere e politikave në Shoqërinë e Internetit, shoqatë globale joprofitabile që punon internet globalisht të hapur, të lidhur, të sigurt dhe të besueshëm. Pikëpamjet janë personale dhe nuk paraqesin qëndrimet e Shoqërisë së Internetit. Komenti është shkruar për rrjetin botëror të gazetarisë, “Project Syndicate”, pjesë e të cilit është edhe “Koha Ditore”)