Një javë që studentët janë në protestë. Ka ndodhur më 1990 dhe 1991. Asnjëherë tjetër. Edhe tek armët kimike protesta zgjati vetëm pak ditë. Nuk ka pamje më të trishtuar sesa zërat e protestës së një brezi të ri që vjen nga auditorët dhe që kërkon të dëgjohet në vendin që ka jetike nevojën për tu ringritur dhe të rifitojë kohën e humbur historike.

Protesta e parë që nuk ka asnjë incident, asnjë thyerje apo djegie, që kërkon sakrificë në kërkim të dijes, në kërkim të arsimit cilësor. Cila qeveri tjetër në botë e ka luksin që të rinjtë ti kërkojnë më shumë libra, shkolla, cilësi mësimi dhe standarde studimi?

Por jo, në vendin ku 5-6 oligarkë kanë marrë peng politikën, ekonominë, median, parlamentin, partitë dhe hapësirën publike, – kërkesat për dijen shihen si herezi, studentët fyhen, investohet për t’i përçarë ose përdorur jo për t’i ruajtur e dëgjuar, harxhohen energji për ta shuar shpirtin e protestës dhe jo për ta ushqyer atë me motive e vlera të reja demokratike.

Si është e mundur që pas një jave ende ministrja shkon në zyrë kur universitetet e shkollat janë në rrugë kundër saj? Shqipëria de facto nuk ka sot Ministri arsimi.

Si është e mundur që asnjë rektor dhe dekan, asnjë trupë drejtimi universitare dhe asnjë bord administrimi nuk ka thënë ende asnjë fjalë dhe as dorëheqje, dhe se çdo mëngjes vijojnë të shkojnë në zyrë sikur nuk ka ndodhur asgjë, sikur nuk janë pjesë e kësaj bote?

Si është e mundur që kryeministri del në TV e tij dhe me logjikën e çunave të lagjes thotë, do ua plotësoj kërkesat nëse më vini në takim? Si është e mundur që ai telefonon të rinj për tu kërkuar e kërcënuar ti shkojnë në takim?

Si është e mundur që ai dhe ekipi i tij i PPP-ve nuk po kupton se ky brez rinor ka lindur kur vetë ata ishin ministra, presidentë e kryeministra dhe kjo është edhe revoltë kundër establishmentit politik?

Si është e mundur që shoqëria civile, media, grupet liberale, sindikatat, këshillat bashkiakë, por edhe shumë prej ambasadorëve që kanë investuar në vite nevojën e reagimit publik, – kanë zënë heshtjen dhe kalojnë ditët në konferenca rutinë pa asnjë produkt real për jetën e këtyre të rinjve dhe të ardhmen e tyre?

Si është e mundur që deputetët e rinj në parlament, profesorët që janë deputetë, prindërit deputetë që kanë fëmijët në universitete e shkolla, – bëhen palë me të gabuarën dhe nuk kanë kurajë të dalin nga recitimi i mesazheve partiake?

Si është e mundur që opozita e mbyllur prej vitesh në luksin e vet, refuzuese ndaj ndryshimit, të mos kuptojë se kjo protestë është edhe kundër saj, është mesazh për ndryshim, është nevojë për ndryshim, është kusht për ndryshim?

Në fillim te vitit 1997 një diplomat i njohur perëndimor pati thënë në takimin me median në Rogner, se rrallë i ka rastisur të shohë një elitë politike që shkon me kaq qetësi e bindje orientale drejt humnerës si elita shqiptare. Të gjithë e dinin se është gabim, por të gjithë zgjodhën rrugën e gabuar. Pasojat dihen. Po sot pas më shumë se dy dekadash a nuk kemi forcë të mësojmë nga gabimet dhe të reflektojmë? Elitat politike nuk janë zgjidhja, ata janë problemi, ata mendojnë njësoj, sillen njësoj, tallen njësoj, vjedhin njësoj, denigrojnë njësoj, amnistojnë njëri tjetrin njësoj, kanë partinë mbi shtetin njësoj.

Por pjesa tjetër e shoqërisë, ajo që ende ka forcë të mendojë, të shikojë, të dëgjojë, të arsyetojë, si është e mundur që e lejon rënien e lirë pa ujë në pishinë?

Studentët janë krenaria e këtij vendi, janë ndër pak pasuritë e vyera që kemi, janë arsyeja përse ekzistojmë, janë e ardhmja dhe e sotmja. Ata sot po i kerkojne shoqerise dhe shtetit te merret me dijen, me librin, me shkencen, me sekretin per nje shoqeri me te mire, me te lire dhe me te integruar e te zhvilluar.

Askush nuk mund ti zëvendësojë, askush nuk mund ti injorojë. Bëjnë gabime, kanë emocione, nuk arrijnë të artikulohen mirë, por në çdo rast të gjitha gabimet e tyre janë shumëfish më pak sesa fajet e atyre që kanë kthyer politikën në pronë private, shtetin në bunker dhe partitë në gestapo kundër tyre/Gazeta Shqiptare.