Sport

Çmimi i famës

Çmimi i famës është se ata ju shikojnë me një xham zmadhues. Fama është ajo e Kosovës, vend me një ritëm që pakkush mund ta përballojë. Xhami zmadhues tani është në Olbia, dhe konkretisht në xhudisten Erza Muminoviq. Ishte dita e parë e Kampionatit Botëror për Juniorë dhe xhudistja kishte një status për t’u mbrojtur, sepse ngjyrat e saj tani janë të një vendi që është i frikshëm në xhudo.

Muminoviq është 19-vjeçare dhe ka një stil të ngjashëm me xhudistët e tjera të vendit të saj: shkëmbor.

“Ne jemi mësuar të stërvitemi shumë, në seanca shumë të vështira”, thotë ajo. “Është marka jonë dalluese”.

Ekipi i femrave të Kosovës në xhudos është një koleksion kampionesh, një himn për punën, një shpërblim për sakrificën që gjithmonë përfundon duke sjellë çmime. Driton Kuka është truri që e operon këtë ekip, ai që projekton dhe vendos. Ai e di që pas tij ka një batalion garuesish besnikë që zbatojnë parullat e tij dhe lënë çdo pikë të fundit të djersës në tatami. Erza i përket asaj shkolle dhe si të gjitha historitë e suksesit edhe kjo e ka një fillim.

Gjithçka filloi me Majlinda Kelmendin. Për gjashtë vjet Kelmendi ishte tmerri i tatamit. Nuk kishte asnjë mënyrë për të mposhtur xhudisten kosovare, pronaren e vërtetë të kategorisë deri në 52 kilogramë. “Ajo është modeli që ne e kemi pasur gjithmonë”, rrëfen Erza.

Kelmendi pushtoi të gjithë titujt e mundshëm dhe është referenca e një vendi të vogël me krenari të madhe. Falë saj rrugët e xhudos kalojnë nëpër Kosovë. Medalja e artë olimpike e Kelmendit ishte kulmi i një karriere të jashtëzakonshme dhe ishte një trampolinë për mikeshat e saj, Distria Krasniqin e Nora Gjakovën, për të mbështetur dhe vazhduar momentin e ëmbël të një ekipi të pamëshirshëm pesë vjet më vonë. Erza është brezi i së ardhmes që po bëhet e tashmja.

“Unë tashmë kam katër medalje në kategorinë e junioreve. Ato janë të rëndësishme, nënkuptojnë që unë jam duke bërë një punë të mirë”, shprehet Erza.

Në Kosovë një medalje do të thotë një goditje në shpinë, mbështetje e pakushtëzuar dhe kthim në punë. Është sikur ekipi kur gjithmonë ka uri për diçka më shumë. Në realitet, është refuzimi i relaksimit pas një suksesi. Në fakt, në Kosovë e kanë kuptuar se një diplomë apo medalje është vetëm një fazë më shumë dhe se puna është konstante deri në pension. Në Olbia të Italisë, Erza bëri atë që duhej të bënte: të fitonte luftërat. Ajo humbi në gjysmëfinalen e saj kundër italianes Carna, por meqenëse vjen nga Kosova, ajo nuk e braktisi vendosmërinë e saj.

“Trishtimi zgjati pesë minuta, vetëm koha e nevojshme për të analizuar luftën, për të tretur humbjen dhe për t'u përgatitur për të luftuar për të bronztën, sepse një medalje botërore është shumë e rëndësishme, edhe nëse nuk është ngjyra që e prisja”, pranon ajo.

Erza iu bind kësaj dhe mposhti spanjollen Toro Soler për t'u kthyer në shtëpi me një medalje; detyra e kryer dhe qetësia e mendjes për të ditur se asgjë nuk do të ndryshojë rutinën e saj, punën, disiplinën dhe nderin për të qenë pjesë e një ekipi të shkëlqyer.

“Ne jemi shumë afër. Ne e dimë se çfarë duam dhe gjithashtu si ta marrim atë”, përfundon Erza.

Është mesazhi që të gjithë xhudistët e Kosovës e transmetojnë në të gjithë turnetë, një lutje sportive që fillon në një dojo kosovare dhe zakonisht përfundon në një podium. Kelmendi nuk është më dominuese pasi është pensionuar, por trashëgimia e saj tashmë është e pavdekshme. Erza është gjaku i freskët që rrjedh nëpër venat e një vendi që do të ishte ndryshe pa xhudo, shprehje e një ambicie që ka shije djerse dhe gëlltit medalje.