Навивачите сакаат рима, електоратот сака ритам, на Републиката и требаат функционери по професија

Како општество влеговме во важна изборна година, одредени се општите избори за Собранието на Републиката од кои ќе произлезе власта, а наесен ќе се одржат и локални избори за собранија на општините и за градоначалници. 

Партиските и изборните организации во нивната историја се познати уште од раните времиња, во Англија, кога „Magna Carta Libertatum“ или „Големата повелба за слободите“ (јуни 1215) ја ограничи апсолутната моќ на монархот, правејќи ги партиските организации можни со ториевците (земја сопственици), Вигите (ковачите) или подоцна конзервативците, либералите и лабуристите. Модерни партиски и изборни организации се случија и во Соединетите Американски Држави, со Демократската партија во 1792 година со Томас Џеферсон и потоа со Републиканската партија во 1834 година со Абрахам Линколн, а покрај партиските организации, се и изборната организација и нивните обожаватели. познат. 

Кај нас политичките партии веќе создадоа доверливи нето електорати врз основа на светогледи, но и груби фанови како да се одржува спортски натпревар. Најтипичен проток на комуникација со електоратот е помеѓу партиските структури, преку кои им се изнесуваат презентации и цели за политички цели, што е тесно поврзано со политичката определба и страст. Навивачите, сепак, се приоѓаат и се повикуваат како навивачка поддршка за време на кампањите, таква може да биде таа непрофилирана бруто маса. Но, никогаш не беше доволно да се смета само како интерес на навивачите, туку на структурите им требаше ентузијазам и креативност како неопходност за партиски овации. Не ретко, навивачите се нарекуваат втор фронт за поддршка на политичките структури по електоратот, можеби и поради поврзувачките алки и бруто големината. Навивачите се собираат и поддржуваат причина за победа, а не читање политика, затоа што политиката ја мислат како спорт, а не како убедување и ориентација, ова е единствената разлика помеѓу електоратот и политичките навивачи. Фанови се оние на политички настани, навивачки акции, истакнување знамиња и транспаренти, материјали со текстови, фигури или други карактеристики со политички рими за време на изборните кампањи, се за да се задржи ритамот на гласачкото тело во поддршка на структурите на политичките партии. 

Јавните политики креирани од водечките и владејачките политички структури сакаат многу поголема транспарентност и, истовремено, многу поголема отчетност пред граѓанинот, пред гласачкото тело, што е одлучувачко во одредувањето на исходот од изборите. Политичките партии, кога ја губат власта од изборното гласање, а со тоа и привилегиите, често ја губат причината за своите изјави, користејќи навредливи и клеветнички зборови кон политичките личности, можеби дури и против интересите на Републиката, оценувајќи дека биле третирана „неправда“, чудно, седи збунето за исправка додека беше во опозиција. И да биде работата уште полоша, има и такви кои се фокусираат на губењето на привилегиите како „неправда“, а не како можност за подобрување со казнување на гласот на гласачкото тело и навивачите за лошо владеење. 

Кога милиони Американци гласаа за херојот од Втората светска војна Двајт Ајзенхауер како нивен републикански кандидат за претседател, тој користеше рима преземена од слоганот на претседателската кампања на републиканскиот кандидат Џон К. Фремонт во 1856 година, кој рече: „слободна земја, слободен труд, слободен говор, слободни мажи“, римата и ритамот што ги користеше Ајзенхауер му помогнаа да го победи демократскиот кандидат Адлај Стивенсон Римата и ритамот станаа вообичаен преседан на изборните кампањи. 
Надвор од римата на ритамот, презентации на политички пароли, на Републиката и е потребна внатреопштествена политичка еманципација која мора да се прифати како одлика на демократијата, како глас и постапка; спротивното, носи казнено изборно гласање. На нашата парламентарна република бескрајно и требаат функционери со професија, интегритет и знаење, за храбра политичка рефлексија. Сигурно сме ги научиле дека правилата на демократијата ни дозволуваат самокритика, критика и дискусии како можности за еманципација и на тој начин се фрла парламентарниот примитивизам во нашата Демократска Република. 

На Република Косово и треба време да заздрави од повредите од минатото од инептократите и хероизмот за да го направи она што е правилно, како единствена национална и државна должност.

(Авторот е експерт за меѓународни односи)