Тајните на Српската православна црква

Српската православна црква го сака Косово во целина, додека српската политика барем ги сака општинските администрации преку формирањето „Српска листа“ заедно со (некои) интернационалци кои силно сакаат институционализирање на Србија на Косово преку „Здружението на српските општини“. и во нивната севкупност заедно ја наоѓаме србизацијата, како национално прашање на црквата и српската држава над Косово

Познатата симбиоза дека државата ја поддржува Црквата, а Црквата ја штити државата, во православните земји, е позната уште од Византија. Низ историјата, Православната црква играла фундаментална улога во создавањето на националните и државните идентитети, дури и во земји како Грција, Србија и Русија, како православни земји, Црквата останува актер во политиката и фактор на државната моќ. Српската православна црква (Српска Православна Црква) силно продолжува да биде вклучена во политичкиот и јавниот живот во Србија, како постојан ентитет за континуитет на српскиот национален идентитет, додека политичарите како минливи, па затоа има улога и во одредувањето на политичките ориентации . Истата симбиоза е и во Руската Федерација, каде Руската православна црква (Руска Православна Црква) отворено ја пофали одлуката и го поддржа претседателот Владимир Путин за таканаречената „специјална воена операција“ во Украина! 

Конкретно Руската и Српската православна црква се исто така политички агитатори во регионот. Во Босна и Херцеговина има безброј случаи. Можеби треба да се обрнат внимание на настаните на СПЦ во Црна Гора, глумејќи агитатор, каде што преку практични акции при организирање митинзи за минимизирање на тогашната државна моќ, успеаја да го превртат тој политички состав за да го отворат патот. за доаѓање на власт на тогашната просрпска и проруска опозиција. 

Настаните во градот Цетиње во текот на есента 2021 година, а потоа и потпишувањето на „Основниот договор“ во август 2022 година меѓу Српската православна црква, патријархот Порфирије и Владата на Црна Гора, предводена од премиерот Дритан Абазовиќ! Договорот содржи имунитети, привилегии и права, што претставува статус „sui-generis“ во уставниот и правниот систем на Црна Гора, каде што Српската православна црква не подлежи на државни правни механизми и ја презема сопственоста како сопственици на имот со тоа што е призната и право да не подлежи на стандардни правни процеси. Ситуацијата станува потешка кога Српската православна црква во Црна Гора го поткопува црногорскиот идентитет тврдејќи дека сите Цркви се српски и сметајќи ја Црна Гора како втора српска држава или како „српска Спарта“; природно, неминовно, тоа го прави со државната власт на Србија. Оваа симбиоза, Црква-држава, е поврзана со идеологијата на Свети Сава, врз основа на која тесно се практикува национализмот на српската нација меѓу Црквата и државата. Српската и Руската православна црква заедно историски го поддржуваа спроведувањето на координирани активности во промовирањето на државните политики, како и регионалните организации со руски елементи, како што е таканаречената „Козачка армија“ која дури во 2016 година беше организирана литургија во Црквата Свети Никола во Котор, Црна Гора, за зајакнување на наративот на руско-српско-црногорското братство; и токму поради оваа загриженост за руското влијание во регионот, Европскиот парламент во март 2022 година одобри Резолуција, длабоко изразувајќи загриженост дека Руската и Српската црква промовираат одредени активности во регионот.

Српската православна црква не сака мир со Косово на Албанците и другите што живеат овде, затоа и денес, кога од Косово и од Србија, според советскиот наратив, се бара да создадат „нормализација на односите“, главната пречка останува Српската православна црква, која, меѓу другото, има и интерес конфликтот да продолжи и омразата да се наследува од генерација на генерација. 

Светостите на српските политички иницијативи секогаш ни ја враќаат во сеќавањето светоста на масовните убиства, прекршувањата и геноцидот на просторите на нашите простори од страна на Црквата, особено низ векот што го оставивме зад нас! Дури, како заграда, СПЦ има прецизирано објекти и области со посебен статус и посебна заштита, 44 сош, каде што нема свештенство и монаси, но за кои се тврди дека е создадена „Црква-држава“ во рамките на државата Косово. ! Ова проголтување го тврдат Србите за да ја присвојат албанската антика и да ја оправдаат како српска. Алиша Кернс, поранешна претседателка на Комитетот за надворешни работи во Обединетото Кралство, во јуни 2023 година откри информации од особено значење, откривајќи шверц на оружје од Србија, користење амбулантни возила од одредени парадржавни структури за скриени во Српската православна црква; каде што воената агресија на 24 септември 2023 година од страна на српските парадржавни групи и масивното оружје пронајдено во манастирот Бања во Звечан повторно јасно покажаа дека Србија не е само спонзор, туку и соорганизатор и одговорен, заедно со српската православна Црква!
Можеби треба да се разгледаат две прашања, ревизија на прашањето за вонтериторијалноста на Српската црква како национална и државна неопходност и формирање на Православната црква на Косово, која, според историографијата, постоела пред да биде присвоена од Србите; затоа што граѓанската држава Косово е сериозно загрозена од нашиот северен сосед, православната српска држава, која навистина ја нарушува нашата независност.

Српската православна црква го сака Косово во целина, додека српската политика барем ги сака општинските администрации преку формирањето „Српска листа“ заедно со (некои) интернационалци кои силно сакаат институционализирање на Србија на Косово преку „Здружението на српските општини“. и во нивната севкупност заедно ја наоѓаме србизацијата, како национално прашање на црквата и српската држава над Косово.

(Авторот е експерт за меѓународни односи).