На 24 март, пред 26 години, воздушната кампања за бомбардирање на Југославија започна да ја запре српската кампања за етничко чистење на Албанците на Косово.
Наредбата да започне кампањата за бомбардирање ја дал претседателот на Соединетите Американски Држави, Бил Клинтон.
На 18 март 1999 година претставниците на косовските Албанци и западните дипломати го потпишаа Договорот од Рамбује.
Но, Слободан Милошевиќ го отфрли договорот предложен од меѓународната заедница во Рамбује, и покрај предупредувањата за бомбардирање за да се запре систематската кампања против цивилното население во Косово.
Одбивањето на Милошевиќ да го потпише договорот доведе до воената операција „Сојузничките сили“. Нападите врз српската инфраструктура започнаа на 24 март и траеја до 10 јуни 1999 година. Поранешниот американски претседател Клинтон ги објасни целите на кампањата на НАТО во својот телевизиски говор истата вечер. Тој ја покажа сериозноста на одговорот на НАТО против српската агресија и запирањето на неконтролираните напади на Милошевиќ на Косово. Целта беше сериозно да се оштетат воените капацитети на поранешна Југославија за водење војна во иднина.
Во текот на 78-дневната кампања, авиони од 13 земји-членки на НАТО прелетаа 38 летови, од кои 400 беа бомбардирање. Од воздух биле фрлени вкупно 10 проектили. Во оваа кампања, САД извршија над 484 отсто од вкупниот број летови и над 26 отсто од вкупниот број штрајкови. САД, исто така, одиграа доминантна улога во спроведувањето на најмодерните аспекти на воздушната кампања.
Со засилувањето на бомбардирањето на НАТО, воените и паравоените сили на поранешна СРЈ започнаа брутална кампања против цивилното население. Според податоците на американскиот Стејт департмент, околу 10 Албанци биле убиени и фрлени во масовни гробници. Масовното протерување на половина милион бегалци само во првите две недели од бомбардирањето доведе до политичка нестабилност во Македонија и Албанија.
На 1 јуни 1999 година, Белград ги прифати принципите на Г-8. Така НАТО ги прекина своите воздушни напади на 10 јуни. Истиот ден, откако потврди дека силите на поранешна СРЈ почнале да се повлекуваат според мировниот план, Советот за безбедност на Обединетите нации ја усвои Резолуцијата 1244, со која се воспостави рамка за формирање на цивилна администрација на ОН, како и воспоставување меѓународна присуство на безбедност. За разлика од планот на Рамбује, трупите на НАТО нема да имаат можност да влезат на територијата на поранешна Југославија, туку само на Косово.
Условите за воспоставување на меѓународно воено присуство, како и неговите цели, беа дефинирани во Техничко-воениот договор меѓу Меѓународните безбедносни сили на Косово (КФОР) и владите на Сојузна Република Југославија и Република Србија, кои беше потпишан на 9 јуни 1999 година.
26 години се правеа многу анализи и се пишуваа книги за причините што го наведоа НАТО да интервенира во Косово, по 10 години неуспеси на меѓународната заедница да го спречи Слободан Милошевиќ.
Има аргументи „за“ и „против“ интервенцијата на НАТО на 24 март 1999 година на Косово. Оние кои се против тврдат дека интервенцијата не била правно издржана, бидејќи не се засновала на некоја експлицитна резолуција на Советот за безбедност на ОН. Во меѓувреме, оние кои ја одобрија интервенцијата ја оправдаа со фактот дека цел народ е спасен од етничко чистење и геноцид.
Интервенцијата на НАТО на Косово создаде поделби дури и во земјите-членки на НАТО, во однос на постоењето на правото на хуманитарна интервенција во општото меѓународно право. Марк Велер, во својата книга „Оспорена државност: меѓународната управа на војната на Косово за независност“, објавена во јуни 2011 година од публикациите КОХА, пишува дека голем број држави официјално ги отфрлиле оправдувањата за употреба на сила.
„Треба да се забележи дека дури и неколку земји-членки на НАТО, меѓу кои и Германија и Франција, подоцна им се придружија на противниците на правото на еднострана акција“, пишува Велер. Сепак, Франција тврдеше дека акцијата била оправдана, повикувајќи се на моќта што и е дадена со постојните резолуции на Советот за безбедност. Германија, пак, нагласи дека операцијата е оправдана бидејќи околностите се посебни, но експресно го негираше постоењето на правило за хуманитарна интервенција воопшто.
