Οι οπαδοί θέλουν ομοιοκαταληξία, το εκλογικό σώμα θέλει ρυθμό, η Δημοκρατία χρειάζεται αξιωματούχους στο επάγγελμα

Ως κοινωνία έχουμε μπει σε μια σημαντική εκλογική χρονιά, έχουν καθοριστεί οι γενικές εκλογές για τη Βουλή της Δημοκρατίας από τις οποίες θα προκύψει η κυβέρνηση, καθώς και αυτοδιοικητικές εκλογές για Δημοτικές Συνελεύσεις και δημάρχους θα γίνουν το φθινόπωρο. 

Οι κομματικές και εκλογικές οργανώσεις στην ιστορία τους είναι γνωστές από τα πρώτα χρόνια, στην Αγγλία, όταν η «Magna Carta Libertatum» ή «Μεγάλη Χάρτα των Ελευθεριών» (Ιούνιος 1215) περιόρισε την απόλυτη εξουσία του μονάρχη, καθιστώντας δυνατές κομματικές οργανώσεις με τους Τόρις (ιδιοκτήτες γης. ), οι Whigs (σιδεράδες) ή αργότερα οι Συντηρητικοί, οι Φιλελεύθεροι και οι Εργατικοί. Σύγχρονες κομματικές και εκλογικές οργανώσεις συνέβησαν επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με το Δημοκρατικό Κόμμα το 1792 με τον Τόμας Τζέφερσον και στη συνέχεια με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα το 1834 με τον Αβραάμ Λίνκολν, και εκτός από τις κομματικές οργανώσεις, η εκλογική οργάνωση και οι οπαδοί τους είναι επίσης γνωστός. 

Στη χώρα μας τα πολιτικά κόμματα έχουν ήδη δημιουργήσει αξιόπιστα καθαρά εκλογικά σώματα με βάση τις κοσμοθεωρίες, αλλά και χονδροειδείς φανατισμούς σαν να γίνεται αθλητικός αγώνας. Η πιο χαρακτηριστική ροή επικοινωνίας με το εκλογικό σώμα είναι μεταξύ των κομματικών δομών, μέσω των οποίων γίνονται παρουσιάσεις και στόχοι για πολιτικούς στόχους, που συνδέονται στενά με την πολιτική αποφασιστικότητα και πάθος. Οι οπαδοί, ωστόσο, προσεγγίζονται και προσκαλούνται ως υποστήριξη επευφημιών κατά τη διάρκεια των καμπανιών, όπως μπορεί να είναι αυτή η ακαθάριστη μάζα. Ωστόσο, ποτέ δεν ήταν αρκετό να θεωρηθεί μόνο ως ενδιαφέρον για τους θαυμαστές, αλλά οι δομές χρειάζονταν ενθουσιασμό και δημιουργικότητα ως ανάγκη για πάρτι ovations. Όχι σπάνια, οι οπαδοί αποκαλούνται το δεύτερο μέτωπο υποστήριξης των πολιτικών δομών μετά το εκλογικό σώμα, ίσως και λόγω των συνδετικών κρίκων και του ακαθάριστου μεγέθους. Οι οπαδοί μαζεύονται και υποστηρίζουν για το λόγο της νίκης και όχι για την ανάγνωση της πολιτικής, γιατί θεωρούν την πολιτική ως άθλημα και όχι ως πεποίθηση και προσανατολισμό, αυτή είναι η μοναδική διαφορά μεταξύ του εκλογικού σώματος και των πολιτικών φιλάθλων. Θαυμαστές είναι εκείνοι των πολιτικών εκδηλώσεων, των επευφημιών, της επίδειξης σημαιών και πανό, υλικών με κείμενα, φιγούρες ή άλλα χαρακτηριστικά με πολιτικές ρίμες κατά τη διάρκεια των προεκλογικών εκστρατειών, όλα για να διατηρηθεί ο ρυθμός του εκλογικού σώματος στη στήριξη των πολιτικών κομματικών δομών. 

Οι δημόσιες πολιτικές που δημιουργούν οι ηγετικές και κυβερνητικές πολιτικές δομές θέλουν πολύ περισσότερη διαφάνεια και, ταυτόχρονα, πολύ μεγαλύτερη ευθύνη στον πολίτη, στο εκλογικό σώμα, που είναι καθοριστικό για τον καθορισμό του αποτελέσματος των εκλογών. Τα πολιτικά κόμματα, όταν χάνουν την εξουσία από την εκλογική ψήφο και μαζί της τα προνόμια, συχνά έχουν χάσει τον λόγο των δηλώσεών τους, χρησιμοποιώντας υβριστικά και δυσφημιστικά λόγια κατά πολιτικών προσώπων, ίσως και κατά των συμφερόντων της Δημοκρατίας, κρίνοντας ότι έχουν αντιμετώπισε «αδικία», περιέργως, καθισμένος μπερδεμένος για διόρθωση ενώ βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Και για να χειροτερέψουν τα πράγματα, υπάρχουν και εκείνοι που εστιάζουν στην απώλεια προνομίων ως «αδικία», και όχι ως ευκαιρία βελτίωσης τιμωρώντας την ψήφο του εκλογικού σώματος και των φιλάθλων για κακή διακυβέρνηση. 

Όταν εκατομμύρια Αμερικανοί ψήφισαν τον ήρωα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ως Ρεπουμπλικανό υποψήφιο για Πρόεδρο, είχε χρησιμοποιήσει μια ομοιοκαταληξία από το σύνθημα της προεδρικής εκστρατείας του 1856 του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου Τζον Σ. Φρέμοντ, το οποίο έλεγε ; «ελεύθερη γη, ελεύθερη εργασία, ελεύθερος λόγος, ελεύθεροι άνδρες», η ομοιοκαταληξία και ο ρυθμός που χρησιμοποίησε ο Αϊζενχάουερ τον βοήθησαν να νικήσει τον υποψήφιο των Δημοκρατικών, Αντλάι Στίβενσον. 
Πέρα από την ομοιοκαταληξία του ρυθμού, τις παρουσιάσεις πολιτικών συνθημάτων, η Δημοκρατία χρειάζεται ενδοκοινωνική πολιτική χειραφέτηση που πρέπει να γίνει αποδεκτή ως χαρακτηριστικό της δημοκρατίας, ως ψήφος και διαδικασία. το αντίθετο, φέρνει ποινική εκλογική ψήφο. Η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία χρειάζεται ατελείωτα στελέχη με επάγγελμα, ακεραιότητα και γνώση, για θαρραλέο πολιτικό προβληματισμό. Πρέπει να τους έχουμε διδάξει ότι οι κανόνες της δημοκρατίας μας επιτρέπουν την αυτοκριτική, την κριτική και τις συζητήσεις ως ευκαιρίες χειραφέτησης και με αυτόν τον τρόπο ο κοινοβουλευτικός πρωτογονισμός πετιέται στη δημοκρατική μας Δημοκρατία. 

Η Δημοκρατία του Κοσσυφοπεδίου χρειάζεται χρόνο για να επουλωθεί από τα τραύματα του παρελθόντος από αδικοχαμένους και ηρωισμούς για να κάνει αυτό που είναι σωστό, ως μοναδικό εθνικό και κρατικό καθήκον.

(Ο συγγραφέας είναι ειδικός στις διεθνείς σχέσεις)