Το Κοσσυφοπέδιο έχει πραγματικά «sui generis» πολιτικούς

Για πρώτη φορά στα 22 χρόνια που είμαι ανταποκριτής στις Βρυξέλλες, ένιωσα αμήχανα όταν έκανα μια ερώτηση για το Κοσσυφοπέδιο. Στη χώρα όπου ζω, στο Βέλγιο, βγήκε η είδηση ​​ότι 462 άνθρωποι μολύνθηκαν από τον κορωνοϊό σε μια μέρα. Ακόμη και όταν ανακοινώθηκε αυτή η είδηση, ειπώθηκε ότι πρόκειται για πολύ χαμηλά νούμερα, γιατί εξετάζονται μόνο άτομα που πρόκειται να νοσηλευτούν. Όταν έστελνα την ερώτηση για το Κοσσυφοπέδιο, η υπηρεσία Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποφάσισε να μην επιτρέψει στους δημοσιογράφους να εισέλθουν στα κεντρικά της γραφεία, ενώ οι ερωτήσεις έπρεπε να απευθύνονται μέσω email. Την ίδια ώρα, εκατοντάδες άνθρωποι πέθαναν από τον ιό στην Ιταλία και την Ισπανία. Ο ιός έχει κολλήσει και τον ανώτερο αξιωματούχο της Κομισιόν, τον επικεφαλής διαπραγματευτή για το Brexit, Μάικλ Μπαρνιέ. Και με αυτό φυσικά πολλά άλλα που θα αποκαλυφθούν αργότερα, γιατί είχε πολλές επαφές τις τελευταίες μέρες.

Ο ιός έχει κολλήσει και πολλούς άλλους αξιωματούχους της ΕΕ. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν κολλήσει στα σύνορα, ενώ εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, που θεωρούνται πλέον χαμένα για την ευρωπαϊκή οικονομία, αν η κρίση περάσει γρήγορα. Δεν υπάρχουν πλέον υπουργικές συναντήσεις στις Βρυξέλλες με φυσική παρουσία υπουργών. Επίσης, δεν υπάρχει απάντηση για το ποιες αποφάσεις μπορούν να ληφθούν μέσω τηλεδιάσκεψης. Η ΕΕ δεν διαθέτει αρκετά φάρμακα ή ιατρικό εξοπλισμό για τις χώρες της. Ακόμη και το ΝΑΤΟ, που συμβολίζει την εξουσία, και είναι σίγουρα η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, παραδόθηκε στον ιό και πραγματοποίησε εικονική συνέντευξη Τύπου. Επειδή ο ιός είναι πραγματικά πιο επικίνδυνος από τις σφαίρες ή τις χειροβομβίδες, τουλάχιστον φαίνεται ότι ο φόβος του είναι μεγαλύτερος.

Και υπό αυτές τις συνθήκες, στέλνω ερωτήσεις για τις θέσεις της ΕΕ σχετικά με τις πρόσφατες εξελίξεις στο Κοσσυφοπέδιο, όπου ένα κόμμα του συνασπισμού ζητά ψήφο δυσπιστίας στην κυβέρνηση της οποίας είναι μέρος.

Πρέπει να σκέφτηκαν όταν είδαν την ερώτηση «Πού μας βρήκε αυτός ο τύπος με αυτή την ερώτηση». Ποιος νοιάζεται τώρα, όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς, όταν με όλα τα σκληρά μέτρα που έχουν περιορίσει την κυκλοφορία των ανθρώπων περισσότερο από ό,τι σε κατάσταση πολέμου, σε διαφωνίες και πολιτικές διαμάχες στο Κοσσυφοπέδιο.

Όμως, καθώς η ΕΕ συνεχίζει να επιμένει ότι «τα πράγματα πρέπει να πάνε» και «η δουλειά πρέπει να γίνει», η απάντηση ήρθε σύντομα:

«Παρακολουθούμε στενά την εξέλιξη της κατάστασης στο Κοσσυφοπέδιο. Η άνευ προηγουμένου κατάσταση στις συνθήκες της έξαρσης του ιού COVID-19 απαιτεί συναίνεση, πολιτική ενότητα και κοινό στόχο. Υπογραμμίζουμε ότι τα πολιτικά κόμματα πρέπει πρώτα από όλα και κυρίως να φροντίζουν για την τύχη του λαού του Κοσσυφοπεδίου και όχι για κανένα κομματικό συμφέρον», αναφέρει η απάντηση εκπροσώπου της Ε.Ε.

Οι συνάδελφοί μου μου λένε ότι δεν πρέπει να ντρέπομαι, ότι ίσως το Κοσσυφοπέδιο είναι τυχερό γιατί έχει την πολυτέλεια ότι το πρώτο θέμα στα μέσα ενημέρωσης του δεν είναι η ανησυχία για τον κορονοϊό. Ίσως είναι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου η κύρια είδηση ​​είναι η δυσπιστία προς την κυβέρνηση και όχι ο ιός.

Ξέρω ότι στο χιούμορ που διαδίδεται, που λέμε «μαύρο χιούμορ», που σε βοηθά να ξεπερνάς τις δυσκολίες πιο εύκολα, όπως έζησα κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και την Κροατία, μπορεί να ώθησε τους συναδέλφους να αναφέρουν το Κοσσυφοπέδιο ως « sui generis», ως μια σπάνια χώρα στον κόσμο όπου οι πολιτικοί έχουν την πολυτέλεια να ασχολούνται με κάτι άλλο εκτός από τον κορωνοϊό.

Έχουμε πραγματικά «sui generis» πολιτικούς. Αυτοί, όπως και στον πόλεμο, σκέφτονται πώς να εκμεταλλευτούν αυτή την κατάσταση ώστε, όταν τελειώσει η κρίση, να ωφεληθούν και να βρεθούν στην εξουσία.

Βλέπω στο Βέλγιο πώς, μετά από περισσότερο από ένα χρόνο αποτυχίας σχηματισμού κυβέρνησης, η τεχνική κυβέρνηση έχει τώρα πλήρη εντολή με εξουσίες όπως μια κανονική κυβέρνηση για έξι μήνες, ώστε να μπορεί να λάβει αποφάσεις που είναι απαραίτητες για την αντιμετώπιση του κρίση. Και όχι λιγότερα από 9 κόμματα έχουν δώσει την εμπιστοσύνη τους σε αυτή την κυβέρνηση.

Βλέπω πώς στην Κροατία ο πρόεδρος, ένθερμος αντίπαλος της κυβέρνησης, συγχαίρει την κυβέρνηση και λέει ότι «δεν υπάρχει αντίρρηση για τον τρόπο που αντιμετωπίζει την κρίση». Ζητά από τους πολίτες να έχουν πίστη στην Κυβέρνηση και να έχουν ενότητα. Βλέπω δίπλα δίπλα τον Υπουργό Υγείας και τον Υπουργό Εσωτερικών, πώς αναφέρουν τακτικά για την κατάσταση, για τα μέτρα και δίνουν διευκρινίσεις.

Βλέπω πώς ο υπουργός Υγείας στην Ολλανδία καταρρέει από την εξάντληση και παραιτείται, γιατί γνωρίζει ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σωματικά στο βάρος που έχει.

Βλέπω την αλληλεγγύη όπου κι αν κοιτάξω. Όχι όμως στο Κόσοβο. Εκεί πολεμούν οι πολιτικοί. Απαιτείται η ανατροπή της κυβέρνησης από κυβερνών κόμμα. Δίνονται τελεσίγραφα και εκβιασμοί. Την πρωτοβουλία αυτή υποστηρίζουν τα κόμματα που ζητούν την κατάργηση των φόρων (γιατί μπλέκεις με την Αμερική) και η ΑΑΚ που απαιτεί να μην καταργηθεί, αλλά συμφωνεί να ανατραπεί η κυβέρνηση. Πόσο περίεργο.

Θυμάμαι πώς πλησιάζει η 24η Μαρτίου, η ημερομηνία που το ΝΑΤΟ ξεκίνησε αεροπορικές επιδρομές για την απελευθέρωση του Κοσσυφοπεδίου πριν από 21 χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που αυτή η Συμμαχία έκανε κάτι τέτοιο. Και σκέφτομαι τον Χαβιέ Σολάνα, τον άνθρωπο που είχε τη μοίρα και την ευθύνη και για τον οποίο ήταν η πιο δύσκολη απόφαση στη ζωή του. Αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται σε νοσοκομείο της Ισπανίας με τον κορωνοϊό. Σε μεγάλη ηλικία και με προβλήματα υγείας δεν θα είναι εύκολο. Δεν υπάρχει Facebook και δεν ξέρω αν κάποιος ηγέτης του Κοσσυφοπεδίου ευχήθηκε στον Σολάνα ταχεία ανάρρωση.

Αλλά ακόμη και την εποχή που παρενέβη το ΝΑΤΟ, δεν υπήρχε ενότητα μεταξύ των πολιτικών του Κοσσυφοπεδίου. Ο Isa Mustafa και ο Bujar Bukoshi βρέθηκαν στη Βόννη της Γερμανίας εναντιούμενοι όχι μόνο στον Thaci, αλλά και στον Ibrahim Rugova σε κάποιο βαθμό. Ο Χασίμ Τάτσι πότε στο Μπιέσκε και τον Μπερίσα, άλλοτε στα Τίρανα, τις Βρυξέλλες, το Παρίσι και το Λονδίνο. Ο Ramush Haradinaj στο μέτωπο του πολέμου, ο Albin Kurti στις σερβικές φυλακές. Ακόμη και κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά από αυτόν, μάλωναν για το ποιος είναι ο νόμιμος πρωθυπουργός του Κοσσυφοπεδίου, ο Τάτσι ή ο Μπουκόσι. Ποιον θεωρεί «inter locutor» Αμερική και Ευρώπη. Το προσωπικό συμφέρον τους έφερε κοντά μετά τον πόλεμο, αλλά όχι το ενδιαφέρον για το Κοσσυφοπέδιο.

Σήμερα, το Κοσσυφοπέδιο είναι κράτος, αλλά οι πολιτικοί του είναι ίδιοι και αμετάβλητοι. Δεν θα εισακουστούν εκκλήσεις να έχουν την τύχη των πολιτών πάνω από τα κομματικά συμφέροντα, που στέλνει η ΕΕ. Γιατί αυτοί οι πολιτικοί είναι «sui generis».

Ας ελπίσουμε ότι το κύμα της μεγαλύτερης εξάπλωσης του ιού δεν θα ξεπεράσει το Κοσσυφοπέδιο. Επειδή αν οι πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, όπως η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία και η Δανία, φοβούνται ότι το σύστημα υγείας τους δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την αύξηση του αριθμού των κρουσμάτων με τον σημερινό ρυθμό, φοβάμαι να σκεφτώ τι θα μπορούσε να συμβεί προς το Κόσοβο. Οι αυταπάτες ότι ο «Στρατός του Κοσσυφοπεδίου» μπορεί να πάρει την κατάσταση υπό έλεγχο δεν βοηθούν. Επειδή η KSF είναι ένας στρατός υπό κατασκευή, μπορεί να βοηθήσει χωρίς αμφιβολία, αλλά δεν έχει τις δυνατότητες και το Κοσσυφοπέδιο μπορεί να βιώσει μια τραγωδία εάν δεν γλιτώσει από τη μεγάλη αύξηση των κρουσμάτων λοιμώξεων. Και αυτό είναι ακόμη πιο περίπλοκο από ό,τι σε μια κατάσταση πολέμου. Ο ιός δεν μπορεί να χτυπηθεί με σφαίρες. Και όλες οι φιλικές χώρες έχουν τα δικά τους προβλήματα, αυτή τη στιγμή πολλαπλάσια από το Κοσσυφοπέδιο, και δεν θα μπορέσουν να βοηθήσουν το Κοσσυφοπέδιο.

Ελπίζουμε ότι θα έρθει η στιγμή που ο κυβερνητικός συνασπισμός μπορεί να αναλυθεί, πόσο ειλικρινής είναι ή όχι, μπορεί να επιβιώσει ή όχι; Αυτή η φορά δεν είναι τώρα, γιατί υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Είναι ώρα για ενότητα και αλληλεγγύη. Αλλά με αυτούς τους πολιτικούς που έχει το Κοσσυφοπέδιο, αυτό φαίνεται σαν υπερβολικό αίτημα.