Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ "FemArt" ξεκίνησε με το εργαστήριο "Feminism, Modernism and Change", με επικεφαλής την Shqipe Malushi στο θέατρο "ODA", με επίκεντρο την ενδυνάμωση των γυναικών και την αύξηση της συνειδητοποίησης της σημασίας της ανεξαρτησίας. Πώς κατάφεραν να βρουν την ανεξαρτησία μέσω της τέχνης ήταν ο τίτλος του podcast «Η τέχνη ενάντια στην καταπίεση» του οποίου έγραψε η Uresa Ahmeti.
Οι ομιλητές αυτού του πάνελ - Donikë Ahmeti, Edon Shileku και Blerta Zeqiri, αποκάλυψαν τις εμπειρίες τους ως συνομιλία μεταξύ δύο καλλιτεχνών γνωστών για την καλλιτεχνική σκηνή στο Κοσσυφοπέδιο και ενός νέου καλλιτέχνη, ο οποίος μόλις ξεκίνησε τα πρώτα βήματα σε αυτή τη σκηνή ως ηθοποιός. και τραγουδιστής. Μίλησαν για τις προκλήσεις που ξεπερνούν καθημερινά οι καλλιτέχνες στο Κοσσυφοπέδιο, τις διακρίσεις με βάση το φύλο, αλλά και για τις επιτυχίες.
Παράδειγμα τέχνης ως αλληλεγγύης ακόμη και σε περιόδους πανδημίας, ήταν η έκθεση «Breathe». Η «FemArt» συγκέντρωσε τους συμμετέχοντες του φεστιβάλ στην Πινακοθήκη της Σχολής Τεχνών για τα πανηγυρικά εγκαίνια της έκθεσης που επιμελήθηκε ο Berat Bajrami. Μια έκθεση, που υποκλίνεται στους «σωτήρες» του COVID-19, το ιατρικό προσωπικό σε όλο τον κόσμο. Ένα συγκινητικό, όμορφο και καλλιτεχνικό δείγμα ευχαριστίας με τα έργα δέκα εθνικών και διεθνών καλλιτεχνών ήταν τα έργα που τοποθετήθηκαν στους τοίχους της Πινακοθήκης της Σχολής Τεχνών.
«Ο λόγος που επέλεξα να είμαι η επιμελήτρια αυτής της έκθεσης είναι γιατί είμαι μέρος της συνεργασίας με τις «Cities of Peace» στο «Breathing Project». Η επιλογή των Αμερικανών καλλιτεχνών έγινε σε συνεργασία με την Έλεν Φρανκ και άλλα μέλη που βρίσκονται στην Αμερική. Η πρώτη έκθεση του «Breathing Project» άνοιξε στη Νέα Υόρκη στις 12 Σεπτεμβρίου, ενώ η σημερινή έκθεση στην Πρίστινα είναι η δεύτερη έκθεση», δήλωσε ο Bajrami, συντονιστής έργου στο «ArtPolis», διοργανωτής του «FemArt», που φέτος έρχεται με ένατη έκδοση.
Η ιδέα αυτής της έκθεσης, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι οι καλλιτέχνες να παρακολουθούν τις ιστορίες των γιατρών και να δημιουργούν τέχνη από τις ιστορίες τους.
«Είναι μια ασυνήθιστη συνεργασία, αλλά με μεγάλη αξία. Η πανδημία έχει φέρει πολλές τραγικές και εμπνευσμένες ιστορίες. Το «Breathing Project» και η έκθεση «Breathe» έρχονται ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τους γιατρούς για το σπουδαίο έργο και τη θυσία που έχουν κάνει σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας», είπε ο Μπαϊράμι.
Ένα στοιχείο που ξεχωρίζει αυτή την έκθεση από πολλές άλλες είναι ένα λευκό ύφασμα που τοποθετείται στον τοίχο της γκαλερί. Το κοινό, μέσα από τα πινέλα και τα χρώματα που ήταν τοποθετημένα στο έδαφος, μπορούσε να σχεδιάσει πάνω στο ύφασμα ή να αφήσει ένα μήνυμα τιμής και μνήμης των θυμάτων του COVID-19 και του ιατρικού προσωπικού. Μετά το τέλος της έκθεσης, το ύφασμα αυτό, που σε μια μορφή μετατρέπεται σε ολοκληρωμένο πίνακα, θα σταλεί στη Λοιμωξιολογική Κλινική του ΚΚΟΥΚ.
Κάθε καλλιτέχνης με τον δικό του τρόπο και στυλ παρουσίασε τα συναισθήματα της ζωής σε μια εποχή πανδημίας και της απομόνωσης που βίωσε όλος ο κόσμος για έναν ολόκληρο χρόνο.
«Η δουλειά μου είναι ένα έργο που δημιούργησα πριν ακόμα επιλεγώ ως ένας από τους καλλιτέχνες αυτής της έκθεσης. Η ιδέα είναι να περιποιηθώ τον χώρο του μπαλκονιού, όπου σε αυτή την περίπτωση ξεκίνησα από το μπαλκόνι μου. Η ιδέα ξεκίνησε την εποχή της καραντίνας όπου κατά κάποιο τρόπο το μπαλκόνι ήταν μια «απόδραση» από το δωμάτιο και εκεί άρχισα να αναλύω τον χώρο γύρω μου, όπου κατά κάποιο τρόπο αυτό το θέμα με στοίχειωσε και με ενέπνευσε να δημιουργήσω το έργο τέχνης που παρουσιάζεται απόψε στο κοινό», είπε η Ρενέα Μπεγκόλλη, συμμετέχουσα καλλιτέχνης του ένατου φεστιβάλ «FemArt».
Φέρνει έναν πολύ ιδιαίτερο πίνακα-εγκατάσταση από ύφασμα, που παρουσιάζει το δωμάτιο του καλλιτέχνη, ένα ζωγραφισμένο γυαλί με τη θέα που είδε από το μπαλκόνι της και ένα μικρό χώρο ανάμεσα στο δωμάτιο και το μπαλκόνι, το ύφασμα και το γυαλί ζωγραφισμένα, συμβολίζοντας τη «φυγή» της και ένα μικρό σωματίδιο ελευθερίας.
Ζωντανά μεταδόθηκε και η παράσταση της καλλιτέχνιδας Saranda Sadikaj (Ms. Indefinite), «Η Μαριγόνα δεν κεντάει πια τη σημαία». Ένα πεντάλεπτο βίντεο με μια κοπέλα ντυμένη στα μαύρα να στέκεται δίπλα σε μια καρέκλα καλυμμένη με ένα λευκό σεντόνι κρατώντας έναν καθρέφτη και κόκκινο τριαντάφυλλο που υπονοεί ότι κάποιος πέθανε. Συνεχίζει ξεδιπλώνοντας την κοκκινόμαυρη σημαία και ξεκινά διάλογο: «Γύρω από τον ενωμένο αετό, με έναν πόθο και έναν στόχο. Όλα ενώ της ορκίζομαι να δώσει μια υπόσχεση για αλλαγή...Όποιος είναι γυναίκα δεν τα παρατάει, θυσιάζομαι, θυσιάζομαι για να μην πεθάνω ποτέ». Στο τέλος, φαίνεται να στέκεται μπροστά από το Βασικό Δικαστήριο στο Ferizaj και το πρόσωπό της αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη που είναι τοποθετημένος στην καρέκλα ως ένα είδος μεταφοράς ότι και αυτή μπορεί να καταλήξει θύμα στα χέρια ενός άνδρα.
Μια συγκινητική, εμπνευσμένη και ενεργή παράσταση και μια έκκληση προς το Βασικό Δικαστήριο του Φεριζάι για την αποτυχία του να προστατεύσει τα κορίτσια και τις γυναίκες στο Κοσσυφοπέδιο που έχουν πεθάνει στα χέρια ανδρών.
Η βραδιά έκλεισε με παράσταση στο θέατρο Dodona σε σκηνοθεσία Ilirjana Arifi με τίτλο «Γενέθλια». Διάσημες ηθοποιοί όπως η Igballe Qena, η Rebeka Qena και η Alketa Sylaj ήταν οι πρωταγωνιστές αυτής της παράστασης.
{εκθεσιακός χώρος}
