«Πετώντας πάνω από τη φωλιά του κούκου» με τον ζήλο της ελευθερίας ανάμεσα στον ολοκληρωτισμό

Το θέατρο βάζει τα προβλήματα μιας κοινωνίας στη σκηνή και αυτή είναι η βάση αυτής της τέχνης. Το "One Flew Over the Cuckoo's Nest" είναι ένα παράδειγμα. Γίνεται αντανάκλαση της σχέσης μεταξύ θεσμών και ανθρώπων. Οι σκηνές της αποτελούν πεδίο μάχης μεταξύ των πλευρών μέσα από τον ανταγωνισμό των δύο χαρακτήρων. Η παράσταση έρχεται ως μελέτη του ανθρώπινου μυαλού και τιμώντας τις αρχές του καθενός. Είναι επικριτική με τα ιδρύματα ψυχικής υγείας.

Το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Dale Wasserman μεταφέρθηκε στο θέατρο «Adriana» στο Ferizaj υπό τη σκηνοθεσία του Erson Zymberi και δραματοποιήθηκε από τον Jeton Neziraj. Η εκδήλωση διαδραματίζεται σε ψυχιατρείο. Στο κέντρο βρίσκεται ένας ασθενής που δικαιολογεί τη σοβαρή ψυχική του κατάσταση για να αποφύγει τον εγκλεισμό πίσω από τα κάγκελα για τζόγο.

Η είσοδος του Randle Patrick McMurphyt στο νοσοκομείο χαρακτηρίζεται από τον ανταγωνισμό του με τη Nurse Ratched. Αλλάζει όλη τη ρουτίνα του θαλάμου, οδηγώντας σε καυγά μεταξύ εκείνης και εκείνου ως ασθενής εκεί.

Ο ΜακΜέρφι, τον οποίο υποδύεται ο ηθοποιός Μπλιν Μάνη, είναι ένας χαρακτήρας που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον. Επαναστάτης, ενεργητικός, τολμηρός και αιχμηρός. Τέτοια εμφανίζονται στη σκηνή. Αρχηγός ομάδας.

Έχει επίγνωση των αδικιών που γίνονται στους ασθενείς. Προσπαθεί να τους δώσει ελπίδα και κουράγιο για αλλαγές. Η αποφασιστικότητά του τον εμποδίζει να αλλάξει τη συμπεριφορά του, παρά τη θεραπεία με ηλεκτροσόκ. Δεν αλλάζουν ούτε την κακόβουλη συμπεριφορά του. Μέσα στο ψυχιατρείο διοργανώνει πρωτοφανείς εκδηλώσεις.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Έρσον Ζυμπέρη, έχει πει ότι η παράσταση είναι ένα συναισθηματικό ταξίδι στο μυαλό των ανθρώπων με επίκεντρο το πνεύμα ελευθερίας που φέρεται μέσα από τον χαρακτήρα του κύριου ήρωα. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο χαρακτήρας της νοσοκόμας Ratched, που υποδύεται η Edona Berisha-Bekteshi, φέρνει στη σκηνή τον ολοκληρωτισμό και άλλες αξίες που έρχονται σε αντίθεση με τον McMyrphyn.

«Φέρνει όλους τους ασθενείς μαζί, τους δίνει μια αχτίδα ελπίδας και όταν οι επιθυμίες του συγκρούονται με μια νοσοκόμα που αντιπροσωπεύει τον ολοκληρωτισμό, τη δικτατορία, το αντίθετο από αυτό που αντιπροσωπεύει ο ΜακΜέρφι. Όταν αυτοί οι δύο κόσμοι συγκρούονται, αρχίζει η σύγκρουση, το δράμα. Αρχίζει το χτύπημα και η επιθυμία για επιβίωση. Βλέπουμε ότι αυτή την εποχή, αλλά όχι μόνο τώρα, ο άνθρωπος είναι η μόνη δύναμη της φύσης που είναι ίσως η τελευταία ελπίδα να δούμε μια σπίθα σε αυτούς τους ασθενείς».

Η παράσταση είναι ντυμένη με κάποια δραματουργικά χρώματα όπου ο Jeton Neziraj της δίνει ένα τοπικό πλαίσιο. Τέτοια είναι η ειρωνεία με τον αριθμό όσων έχουν λάβει την ιδιότητα του βετεράνου και την τρέχουσα πολιτική κατάσταση για την Ένωση Σερβικών Δήμων.

Το κόμικ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης που ξεδιπλώνει την αφήγηση μιας μαύρης κωμωδίας στο κοινό. Αλλά οι θλιβερές και συναισθηματικές σκηνές είναι αναπόφευκτες. Μια αίσθηση συμπόνιας προκύπτει για έναν από τους ασθενείς που δημιουργεί έναν άλλο φανταστικό πρωταγωνιστή. Αυτόν τον ρόλο παίζει ο ηθοποιός Nexhat Xhokli.

«Ο καθένας μας προσπάθησε να φτιάξει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Προσπάθησα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ με τον χαρακτήρα Skemon, είχα στο μυαλό μου και έναν φανταστικό χαρακτήρα, τον Γιώργο, που δεν εμφανίζεται ποτέ στη σκηνή. Είχα ένα δίδυμο χαρακτήρων, ελπίζω να τα κατάφερα. Ήταν πραγματικά μια πρόκληση, ένα τεστ να δουλέψεις πάνω σε έναν τέτοιο χαρακτήρα γιατί είναι πολύ απαιτητικό».

Στην παράσταση παίζουν επίσης οι ηθοποιοί Mevlan Saraçi, Sherif Bega, Milot Salihu, Jajush Ramadani, Gresë Gashi, Urate Shabani και Dashuri Rexhepi. Οι ηθοποιοί Dora Xhemajli, Çlirim Shabani και Blin Mani, εκτός από τους ρόλους τους ως ηθοποιοί, έχουν αποκαλύψει τον χαρακτήρα τους και σε μια άλλη διάσταση: ως τραγουδιστές και οργανοπαίκτες.

Ο συνθέτης Memli Kelmendi, ο οποίος συνέθεσε τη μουσική για την παράσταση, είπε ότι αυτή η μορφή της μουσικής μέσω του ηθοποιού είναι κάτι ασυνήθιστο για το θέατρο.

«Η μουσική ήταν πρωτότυπη, αλλά ήταν σε τρία μέρη. Ήταν σκηνοθετικό αίτημα του Έρσον, γι' αυτό αποφάσισε αφού η ιδέα είναι ότι έρχεται ως ατμόσφαιρα συντεχνίας. Ήμουν μια χαρά καθώς ήταν σκηνοθετικό αίτημα, ενώ τα άλλα μέρη ήταν γραπτά κομμάτια, που συνέθεσα εγώ. Είμαι εξαιρετικά ευγνώμων σε όλο το καστ για τη φανταστική δουλειά που έχουν κάνει για να πετύχουν αυτή την επιτυχημένη υλοποίηση».

Το «Πετώντας πάνω από τη φωλιά του κούκου» ανεβάζει τους τόνους για τα προβλήματα κακομεταχείρισης ασθενών στα ιδρύματα της χώρας. Όχι μόνο στα νοσοκομεία, αλλά και πέρα. Αγγίζει τη συνείδηση ​​αποκαλύπτοντας τη συναισθηματική πλευρά των πρωταγωνιστών της παράστασης σε όσους βρίσκονται στην πραγματική ζωή. Έρχεται ως διαμαρτυρία ενάντια στα ολοκληρωτικά συστήματα, ή ακόμα και σε αυτά που έχουν αρχίσει να διολισθαίνουν προς αυτή την κατεύθυνση.