Kulturë

“Swallow” – horrori për njeriun në izolim

Herën e parë që Hunter (Haley Bennett) gëlltit diçka që nuk duhet, shihet si një veprim i bashkimit. Ose sikur ajo është prekur pak nga hyjnorja, heshtja e shtëpisë së zbrazët rreth saj, zëvendësohet me tinguj të largët nga bregdeti ku është duke luajtur një fëmijë.

Objekt i fiksimit të saj është rruaza që ajo nxjerr nga një kuti që duket sikur të thërret dhe që ajo e mban drejt dritës para se ta fusë në gojë dhe pastaj, më në fund, ta gëlltisë atë. Më pas, ajo ka shkëlqimin e qetë të dikujt që ka arritur diçka - që, në një mënyrë të ndezur, e ka.

Ajo ndërpret qetësinë e ekzistencës së saj, e cila përndryshe përfshin ditë të kaluara në një vetmi piktoreske ndërsa burri i saj, Richie (Austin Stowell), është në punë. Shtëpia e tyre në Hudson River Valley e pushton atë, një rast mbrojtës, ndërsa ajo është shtatzënë me fëmijën e që burri i saj e familja e tij e mendojnë si të tij dhe jo si të tyre, transmeton KOHA.

Por ajo është vetëm duke u përpjekur që të vazhdojë këtë shfaqje të përkryer. Skenari i parë i këtij filmi të gjatë është e shkruar nga Carlo Mirabella-Davis, është për një çrregullim psikologjik të quajtur “pica” që të nxit të gëlltitësh sende joushqimore dhe që mund të nxitet nga shtatzënia, si dhe nga stresi.

Në këtë kuptim është një film horror, sepse gjërat që Hunder synon t’i gëlltisë në fshehtësi janë të gërditshme. Është, për shembull një pineskë e cila nuk gëlltitet lehtë e që na dëshmohet nga një rrjedhje më e vonshme e gjakut në banjë, se me shumë mundësi ka dëmtuar rrugët e sistemit tretës para se të dalë jashtë. “Swallow” nuk është një horror në kuptimin e “Cronenberg”, por është fjalë për një horror ku trupi duhet të dëshmohet i aftë, veçanërisht për dikë që mundohet që të mbajë një imazh të përsosmërisë që e shtyn atë të vërë dorëzat për të zhdukur gjurmët e zakonit të saj të paligjshëm nga tualeti.

Është një vendosje për një portret që kalon një krizë – duke prekur një minizhanër që është një profil i një gruaje të papërmbushur – shpesh në izolim. E Hunter është shpesh e vetme në atë shtëpi në stil të modernizmit të messhekullit – derisa një infermiere (Laith Nakli) punësohet për të ruajtur atë, apo që së paku të ruajë prej vetvetes fetusin që ajo mbart.

Në veshjet e saj me cilësi të lartë, Hunter ndihet e paqartë në kohë, si një përfaqësuese e grave që gjatë dekadave janë konsideruar kujdestare të padenja të organeve të tyre. Ajo ngadalë copëtohet nën një bombë rreziqesh rastësore nga burri i saj dhe familja e tij.

Por çudia e vërtetë e “Swallow” vjen nga fakti se ajo rezulton se nuk ka të bëjë me një dobësi por një përparim.

Artikullin e plotë mund ta lexoni në Koha Ditore. Klikoni këtu për t’u regjistruar falas.